ท่วงทำนองของชีวิตในกาแล็กซีของฉัน
...
ฉันจะเต้นรำจะหัวเราะจะร้องเพลงจะร้องให้..อยากจะผจญภัย
...
ทุกอย่างที่ฉันทำ ทุกสิ่งที่ฉันเป็น
...
ไม่มีคำถามว่าทำไม
..
ในทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำและทุกๆอย่างที่ฉันเป็น
…
ไม่ต้องบอกฉันว่าว่าคุณเข้าใจแล้วไม่ต้องถามฉันว่าทำ..ทำไม
...
ฉันไม่ต้องการ การเห็นด้วยของคุณ
…
และไม่ต้องการให้ใครมาบอกถึงสิ่งที่เป็นฉัน
...
ฉันไม่เชื่อทุกๆคำพูดที่ดูดี
...
ไม่เชื่อแม้แต่ความคิดของฉันที่มันเกิดขึ้นทุกๆวินาที
...
เพราะฉะนั้นคุณจงอย่าพยายาม
...
ที่เหนือสุดของปอดของฉัน ฉันกำลังค้นหาสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นทุกวินาทีที่มันเกิดขึ้นทุกๆเวลาที่ฉันคิดถึงสิ่งนั้น...มันคือสิ่งเดียวที่ฉันยอมรับว่านี่คือสิ่งที่ฉันเป็น
...
...
ไม่ต้องประหลาดใจในตัวฉันไม่ต้องมาเห็นแทนฉันไม่ต้องมาพยายามว่าคุณรู้ดี
…
ฉันไม่โกรธแม้ใครจะมองว่าฉันบ้าและไม่โกรธที่ด่าว่าถือดี
...
เพราะคุณรู้ไหมหลายครั้งที่ฉันพยายามจะอธิบายความเป็นตัวฉัน
...
และก็รู้ไหมว่าทุกๆครั้งฉันรู้สึกว่าทุกๆคนดูเหมือนจะอยู่ห่างไกลจากตัวฉันเหลือเกิน
...
ความคิดที่กลั่นออกมาจากสมองที่ฉันมองว่ามันมีค่ากลับกลายเป็นคำที่ไร้น้ำหนักเบาหวิวเปรียบเท่าผงฝุ่นธุลีและการโกหก
...
บางครั้งฉันกลับต้องตกเป็นเชลยอย่างที่ไม่เคยมีมูลเหตุอันใดที่ได้ก่อ
...
ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะบอกว่าฉันไม่ได้ทำและไม่มีโอกาสที่จะบอกว่าคุณต้องทำความเข้าใจใหม่
...
มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันต้องรับไปคือคำว่า"ฉันนั่นแหละคือคนผิด"
และสิ่งเดียวที่ฉันต้องหอบกลับมาถามตัวเองอย่างสงสัยว่า"นี่ผิดอีกแล้วหรือนี่เรา"
…
ช่วงเวลาที่ไร้ค่าน่าเบื่อที่สุดคือเวลาที่จะต้องพยายามให้ใครๆมาเข้าใจและเชื่อมั่นในตัวฉันเท่าๆกับเวลาที่ใครๆพยายามให้ฉันเชื่อมั่นในตัวเขา
...
...
...
รู้ไหมสิ่งที่อยู่ข้างในสมองคุณภาพพจน์ฉันที่เห็นด้วยตาคุณกับความเชื่อมั่นในตัวคุณ
…
มันได้นำความเป็นตัวตนของฉันออกห่าง..ไปมากเหลือเกิน
...
...
ฉันเหนื่อยเหลือเกินกับการต้องเจอกับคนที่พร่ำแสดงว่าตัวเองเก่งที่สุด
..
ทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
...
แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้ความอ่อนล้ามาทำให้ฉันต้องเสียเวลา
…
ทุกๆครั้งที่ฉันต้องชงักกับการตัดสินของคนอื่นอย่างผิดๆ
...
...
ทุกๆครั้งที่ฉันต้องพยายามบอกกับตัวเองว่าอย่าไปสนใจปล่อยมันไปเธอต้องมันใจในตัวเองและเธอต้องกลับไปยืนหยัดให้ได้อีกครั้ง
...
แล้วแต่ละครั้งรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดกับช่วงเวลานี้เหลือเกิน
ฉันขอยอมรับอย่างจริงใจ
...
สุดท้าย
...
อยากจะวานขอร้องปนไหว้วอนต่อพวกที่พยายามจะแสนรู้ผู้พิถีพิถันในระบบว่าอย่าพยายามตั้งใจจะจัดระเบียบความคิดของฉัน
...
"เพราะทุกอย่างที่คุณคิดมันจะไม่มีวันเป็นจริง"
...
ทุกสิ่งที่เป็นฉันอยู่เหนือตรรกะและการคาดเดา คาดคั้น คาดหวัง และ/หรืออย่างที่คุณต้องการ
...
ฉันไม่ได้อยากเป็นเหมือนที่คนอื่นๆเขาเป็น
...
ฉันไม่ได้อยากเป็นอย่างที่ฉันคิดอยากจะเป็นในตอนแรก
...
ฉันไม่ได้อยากเป็นเหมือนที่ใครๆคาดเดาว่าฉันต้องเป็น
...
และฉันก็ไม่ได้อยากเป็นในสิ่งที่ฉันคิดว่ามันต้องดีที่สุด
...
...
...
เพราะฉันไม่ต้องการให้มันง่ายดายอย่างนั้น
...
...
แต่ฉันพยายามจะเป็นให้มากกว่าสิ่งที่ฉันกำลังเป็นอยู่ ณ.ตอนนี้เพื่อสิ่งที่ดีกว่าและเพื่อเอาชนะสิ่งที่ฉันตัดสินใจทำแม้ว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำมันจะทำลายฉันก็ตาม
…
เหตุและผลของฉันอาจจะบ้าหรือขวางโลกแต่ทั้งหมดนี้ที่ฉันต้องการก็เพื่อที่จะมองเข้าไปข้างในของความเป็นฉันจริงๆ
…
ซึ่งฉันเองก็ไม่เคยรู้จักมันอย่างลึกซึ้งและชัดเจนเลยสักที
...
หากเมื่อไหร่ที่ฉันมองเห็นมันจริงๆ
…
หรือว่าเมื่อไรที่ฉันรู้ว่าฉันไปไม่ได้จริงๆกับสิ่งที่ฉันคิดว่ามันคือสิ่งที่ดีกว่า
...
...
...
เมื่อนั้นฉันจะหยุดมัน
...
วันนั้นฉันจะหยุดฝัน
…
..และวันนั้นคือ…
…
...
“วันที่ไม่มีฉันให้ไปต่อ”
...
...
วัคซีน
