วันอาทิตย์ที่ 27 มีนาคม พ.ศ. 2554

~ตั้งแต่วันนั้น~





.~ตั้งแต่วันนั้น~

ขอฉันได้บอกเธอ ว่าดีใจเหลือเกิน

ที่ได้พบกับเธอวันนั้น

มันทำให้ฉันซึ้งใจเรื่อยมา แต่ก็รู้เสมอว่าเรานั้นอยู่กันในองศาที่ห่างไกล

แค่ครั้งหนึ่งตอนนั้น ที่ฉันได้มีโอกาสมองตาเธอใกล้ ใกล้

เหตุผลอะไรในใจฉันไม่มี มีเพียงความรู้สึกลึกๆที่ยังเก็บไว้

มันอยู่ข้างใน ฉันยังเก็บความอุ่นใจไว้ตรงนั้น

เธอคงไม่รู้ใช่ไหมว่าในใจฉัน

~ยังจดจำอยู่เสมอ~

 ฉันไม่เคยลบภาพนั้นไป

...
แต่มันคงเป็นวันที่ไม่ใช่ ที่ต้องเก็บอะไรไว้จดจำ มันคงสายไป


แค่หลับตาก็รู้แล้วว่าสาย ไม่ต้องสบตาฉันก็รู้เธอรักใคร

....

ฉันก็ยังหายใจอยู่ อยู่บนโลกที่ยังมีเธออยู่

ไม่มีอะไร ก็แค่อยากให้รู้ ว่าคิดถึงมากมาย

ยังรู้สึก และยังเก็บภาพนั้นไว้ในใจตราบเท่าที่ฉันยังมี

.....
ไม่ขอบอกอะไรมากกว่านี้

แค่วันนี้เห็นเธอมีความสุข ได้รู้ว่าเธอเริ่มต้นสิ่งยิ่งใหญ่

อยู่กับคนที่เธอรัก เขารักเธอ ฉันก็เข้าใจ

ขอแสดงความยินดีด้วยด้วยความจริงใจ



...ขอให้เธอโชคดี…


                                                                      ...วัคซีน...



วันอาทิตย์ที่ 6 มีนาคม พ.ศ. 2554

เสียงในความทรงจำ




ชีวิตคือการเรียนรู้ เรียนรู้โดยการเฝ้าดู เรียนรู้โดยเงี่ยหูฟัง

ร่องรอยแห่งชีวิต ความทรงจำแห่งวันวาน

เหมันต์ที่เพิ่งผ่านไป

ใยต้องทำให้มันกลับกลายเป็นเพลงเศร้าหมอง

เราใช้ชีวิตผ่านไปเป็นห้วงเป็นตอน

ตอนนี้ที่ฉันต้องการ ตอนนั้นที่เป็นของคุณ

แล้วตอนต่อไปอยู่ที่ใคร

เมื่อคนหนึ่งปล่อยเสียงหัวเราะ อีกคนหนึ่งไม่สมดังใจ

แล้วอีกหลายล้านคนต้องหลั่งน้ำตาให้

ไร้ความจริงใจไร้มิตรข้างกัน

แค่อำนาจเท่านั้นทำทำนองชีวิตเปลี่ยนไป ลืมความเป็นไทย

ลืมไปว่าเคยรักกัน

ชีวิตไม่อาจดิ้นรน ยั้งยืนอยู่จนตราบนานเท่านาน

ฤดูกาลแห่งอัตตา ฉุดรั้งชีวิตให้โรยรา

ถ้อยคำแห่งริษยาดั่งเสียงนกเสียงกา ยังคงเชื่อฟังกันทำไม

เมื่อครั้งหนึ่งวันนั้น เราเคยฟังมันพลาดไป

มืดเหลือเกินยังจำกันได้ไหม สิ่งหนึ่งที่เพิ่งผ่านไป

ไม่อาจทอดมองผ่านไปได้เลย

ไม่อาจหวนกลับไปได้ยินเสียงนั้นเช่นเคย

ทั้งกลัวและเจ็บ..แสนปวดเหลือเกินใจเอ๋ย

มันเศร้าจนจะขาดใจ

ร่องรอยความเจ็บปวดครานั้น

จงจำกันไว้เถิดไทย อย่าปล่อยให้มันล่วงไป


เกิบความผิดไว้เป็นพลัง

เรายังอยากจะมีเรี่ยวแรงกำลังกันอยู่ไหม

ไว้ขับร้องเพลงชาติไทยและมีลมหายใจไม่เปลี่ยน

จงอย่าให้ความต้องการ ทำความเป็นชาติให้รางเลือนไป

เพียงสิ่งนี้ที่ค้างในใจ

ที่อยากย้ำเตือน

แค่เพียงเท่านี้จริงๆ ที่มาอ้อนวอน ตอนนี้ที่ต้องการ

จงปล่อยมันเถิดเสียงค้านในใจ ออกมาข้างกายมาเคียงข้างกัน

แล้วฉันจะขับกล่อมเธอด้วยบทกวี

เป็นทำนองชีวิตอันอ่อนโยนแสนหวาน ให้เธอได้ฟัง

ให้เธอได้อบอุ่นหัวใจ 

จงตื่นกันเถิดคนไทยอย่าทำให้บ้านต้องเป็นฝันร้าย

หากพรุ่งนี้เราเดินจากกัน คงเป็นฝันที่หนาวจนสั่นเรือนกาย

สิ่งที่ซ่อนแร้นสิ่งที่ชั่วร้ายคงเคลื่อนกายมาบดบัง

ทำนองชีวิตที่เหลืออยู่อย่าให้เป็น บทเพลงแห่งความสิ้นหวัง

จงรวมกันให้เป็นพลัง ผูกพันกันให้เป็นไท

จงรวมกันเถิดไทยให้เป็นไทดุจดังเดิม


                                                                               ...วัคซีน...