บางทีมนุษย์ต้องการจำเพียงเพื่ออยู่ต่อไป
และบางคราว
ก็อยากให้เรื่องราวที่ไม่อยากเก็บไว้อยู่ห่างๆ
มีบางครั้งที่เหตุผลแห่งเวลา ไม่อยากให้มีแม้เพียงแค่สักวัน
....
เพราะมนุษย์ยึดติด...คิดในรูปแบบเวลา
มีชีวิตอยู่กับเวลาใช้เวลาหลอกล่อ และหวังว่าจะรักษาให้ค่อยๆดี
การคิดฝันอย่างนั้นเป็นรูปแบบการหลบหนีที่เราชื่นชอบ
...
มันเป็นอดีตที่เขียนขึ้นใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่ากล่อมชีวิตครั้งแล้วครั้งเล่า
สร้างความคิดแห่งการเปลี่ยนแปลงให้เกิดขึ้นทีละน้อยวันแล้ววันเล่า
แต่ไม่เคยมีอะไรใหม่เกิดขึ้นสักที เวลาไม่เคยนำมาซึ่งความเป็นระเบียบและความสงบ
อย่างที่เรานึกฝันและหมั่นปลูกฝังกับความคิดว่ามันจะต้องค่อยเป็นค่อยไป
.....
มันสายไปแล้วมิใช่หรือ??
เมื่อไฟมันติดขึ้นจริงๆคุณยังจะคิดเรื่องสีเสื้อที่ใส่มาดับไฟอยู่ได้อีกหรือ??
เมื่ออันตรายเกิดขึ้นจริงๆกาลเวลาหายไปมิใช่หรือ??
จะมีแต่เพียงการตอบโต้ทันทีทันใดมิใช่หรือ??
แต่เพราะเราไม่เคยเห็นในอันตรายอันใหญ่หลวงของเราจริงๆ
...ด้วยเหตุผลนี้มิใช้หรือ???
เราถึงยังติดอยู่กับปัญหาเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาไม่เคยหลุดจากมันไปได้สักที
....
เราสับสนอยู่ในปัญหาต่างๆของเราและหลงอยู่ในความสับสันนั้น
เราอาจเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดเดียว
ที่ใช้อดีตและความคิดทำร้ายตัวเอง.. ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น...
เอาความปลิ้นปล้อนของความคิดเราออกไปเสีย เราต้องหยุดความคิดในรูปแบบค่อยเป็นค่อยไปนั้นเสีย
มันหมายความว่าจะไม่มีพรุ่งนี้สำหรับเราที่จะมีสันติ...แต่เราต้องสงบลงในทันที
ตราบใดที่การเคลื่อนไหวของเรายังยึดติดกับอดีตใฝ่ฝันถึงความคิดในอนาคต
ตราบใดที่เรายังแยกมัน เราก็จะยังคงขัดแย้งอยู่ร่ำไป
....
เมื่อคุณกำลังหลงคุณทำอย่างไรเล่า??
คุณหยุดอยู่กับที่แล้วมองไปรอบๆ หรือคุณยังจะวิ่งตามความหลงนั้นไปแสวงหาความต้องการนั้นไป อ้อนวอนอยู่บนความสับสนนั้นไป
....
เมื่อเราเผชิญกับชีวิตเรื่องใดเรื่องหนึ่งอย่างไม่สมบูรณ์ ความไม่สมบูรณ์นั่นเองที่ทำให้เกิดปัญหา เมื่อเราท้าทายโดยการตอบสนองที่แบ่งแยก นั่นเองที่เรากำลังหลบหนีจากมัน
เมื่อเราเผชิญกับมันโดยขาดการใส่ใจอย่างเต็มที่ นั่นเรากำลังหล่อเลี้ยงปัญหาให้คงอยู่สืบไปตราบนานเท่าที่เรายังคงสนใจมันอย่างไม่สมบูรณ์...
...วัคซีน...
