วันอังคารที่ 20 ธันวาคม พ.ศ. 2554

~อิสระที่ไม่เคยได้ปีก~




ฉันเป็นศิลปินผู้โดดเดี่ยวผู้ได้นามว่าเรยา 
ผู้อาศัยอยู่บนประภาคารอันเหน็บหนาว
ผู้ประทังชีวิตอยู่ได้ด้วยความอร่อยของการดื่มกินกระดาษและตัวหนังสือ
ไม่ว่าจะเป็นความทุกข์ ความเหงา เศร้า ทรมาน มันก็ถูกแทนที่ด้วยบทกวี
ซึ่งเป็นคำที่คอยปลอบประโลมใจ
 ซึ่งเป็นความเข้าใจอันบริสุทธิ์
 ที่ไม่ใช่การพูดไปเรื่อยเปื่อย

ฉันกำลังเดินทางไปยังจักรวาลหนึ่ง
 ซึ่งเป็นโลกใหม่..ใบที่ไม่มีคนเกลียดขี้หน้ากัน
เป็นโลกที่ทุกคนมีหัวใจเต็มเปี่ยมด้วยความรัก และให้อภัย
ไม่ใช่โลก ที่ทุกหัวใจเป็นได้แค่เพียงถังขยะ
ที่คอยรองรับอารมณ์ของกันและกัน
ดั่งนั้นฉันจึงเอาแต่เฝ้าฝันถึงเรื่องราวที่ทำให้สงบ..อบอุ่น
แล้วก็เรื่องราวที่ทำให้ทุกคนมีความสุขใจ
... 
 แต่ความจริงทำให้ฉันรู้ว่า 
ไม่ว่าฉันจะสร้างเรื่องราวที่สวยงามขึ้นมามากมายแค่ไหน
นั่นมันก็เป็นแค่เรื่องอุปโลกน์
 เพราะว่าฉันเป็นคนสร้างมันขึ้นมาด้วยความหวังที่ไม่มีคนร่วมฝัน
ถึงแม้ว่าเรื่องราวที่สร้างขึ้นมาจะทำให้ทุกคนเคลิบเคลิ้มหลงใหล
เหมือนหมาที่คอยกระดิกหางให้ด้วยความรัก
แต่ไม่เข้าใจคำพูดกันเลยก็ตาม
... 
เมื่อทุกคนไม่เปิดใจยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พระเจ้าบรรจงสร้างขึ้นมาบนโลกนี้
โดยเฉพาะ ความเศร้า เหงา ผิดหวัง พ่ายแพ้ และความทุกข์ทรมาน
เมื่อบทเพลงแห่งซาตานทำให้สวรรค์โศกศัลย์คร่ำครวญเสียแล้ว
เสียงเพลงแห่งนางฟ้าจะสามารถทำให้สวรรค์เงียบงันได้อย่างไร
เมื่อพื้นที่ในใจมีแต่เมฆครึ้มที่มืดมน
 มันจะไม่สามารถเป็นสิ่งสวยงามได้อีกแล้ว
...
คุณไม่สามารถเอาชนะผู้คนมากมายได้
 "เมื่อคุณสยบยอมต่อสงครามในใจที่คุณได้พ่ายแพ้ไปแล้ว"
... 
มนุษย์ที่ติดอยู่บนโลกแห่งการยึดติด ไม่ยอมรับสภาวะผ่าเหล่าเปลี่ยนใหม่
ไม่เคยบีบสมองให้เล็กลงเพื่อเว้นพื้นที่ไว้ให้หัวใจได้เปลี่ยนแปลง
เป็นได้แค่เพียงเศษซากชีวิตที่อ่อนแอ 
เป็นแค่คนที่คอยเก็บเกี่ยวซากจากอดีต
มาสร้างปฏิมากรรมน้ำแข็งเพื่อรอวันละลาย
เป็นแค่คนที่วันๆเอาแต่นั่งหน้าโต๊ะในมือถือปากกาไว้คอยก่นด่าผู้อื่น
 ปลดปล่อยสันดานดิบ..ไปจนถึงหน้าสุดท้ายที่มีแต่แผ่นกระดาษอันว่างเปล่า
วาทกรรมอันโดดเด่น ที่หวังว่าจะสามารถเอาชนะปกปิดทุกสิ่งอย่างได้


"แต่เปล่าเลย"
...
สิ่งที่คุณทำได้... สิ่งที่คุณทำเป็น 
มันเป็นได้แค่..การทำให้คนๆหนึ่งจมปลักอยุ่กับความรู้สึกผิด
ทำให้ทุกคนในโลกจมอยู่กับอดีต
 ทำให้ทุกคนในโลกไม่มีวันลืมเรื่องราวเก่าๆได้เท่านั้นเอง
... 
เราบาดเจ็บเพราะการทรยศของความคิดทั้งหลาย
 เราฟกช้ำเพราะความคิดของเรา 
และด้วยบาดแผลเหล่านั้นที่ยังไม่เคยได้รับการรักษา
 ความเจ็บป่วยของเราจึงหนักหนา จนยาที่จะใช้รักษามันต้องล้ำเลิศที่สุด
 และตัวยาแห่งการประสานความรู้สึกนี้
ที่ผู้คนบนโลกแห่งพันธนาการของความคิดยังไม่มีวันเข้าใจ
 พวกเราไม่เคยเข้าใจ...ไม่เคยเลย กับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว สิ่งที่แพ้ไปแล้ว
พวกเราไม่เคยรู้เลยว่า การค้นหาความจริงในอดีต
 มันเป็นได้แค่การดมดอมซากศพที่ตัวตนได้ตายไปแล้ว
... 
เรากำลังยืนอยู่ในประตูแห่งความตาย
 ที่ความเป็นนายมองมาด้วยดวงตาอันมืดมนไร้ซึ่งความหวัง  
สิ่งเดียวที่เหลืออยู่มันก็แค่สิ่งเดียวที่เราทำได้
 ก็คือการกระโดดลงไปในเหวต่อหน้าหมาผู้ซื่อสัตย์
 แม้ว่ามันจะเป็นจุดสุดท้ายของจักรวาลเราก็ควรลงไปใช่ไหม??

                                                                                               ...วัคซีน...

วันจันทร์ที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2554

~จากใจลูกคนหนึ่ง ถึงพ่อ~




กวีบทนี้มีเพื่อนขอให้เขียนให้ค่ะ เค้าอยากให้พ่ออ่านในวันพ่อ ก็ขอให้กวีบทนี้ทำให้เค้าและพ่อมีความสุขค่ะ:)

ถึงวันพ่อขึ้นมาคราใด..ในหัวใจลูกว้าวุ่น
ครุ่นคิดถึงไออุ่นและคำรักอ่อนละมุน
ที่ถักทอด้วยหัวใจ..โอบกอดรัดลูกไว้ด้วยเมตตา
แม้ลูกเติบใหญ่เพียงใดใจพ่อยังห่วงหา..
คอยโอบอุ้มเมื่อพลาดท่า คอยรักษาเมื่อแพ้พ่าย..
คอยปัดเป่าเมื่อมีภัย..ลบพิษร้ายจากสังคม
ผิดแค่ไหนพ่อไม่ว่า
ชุบรักษาใจเวลาช้ำ ลบทุกการกระทำฝังความขม
คอยปิดดับ ทุกเรื่องราวมิเคยให้ร้าวระบม
ดั่งสายลมพรมชีวิต..ให้ได้ตื่นฟื้นอีกครา
….
รักของพ่อให้ชีวิต  ให้หนทาง
ให้ได้สร้างความเป็นคน
ให้หลุดพ้นความทุกทน
และพร้อมได้เดินก้าวต่อไป
นับกี่ครั้งที่ลูกต้องแพ้พ่าย..
หอบน้ำตากับร่างกายเจ็บกลับไปซบตรงหน้า
ทุกครั้งพ่อปัดเป่าสุดใจแม้เหนื่อยล้า
เพียงแค่ขอให้ได้พาลูกไปรอด
 พ่อถอดเสื้อมาสวมกอด..ถอดความรักลึกล้ำมาค้ำไว้
ไม่ว่าจะผิดสักกี่ครั้ง ไม่ว่าจะหนักสักเท่าไหร่
แต่เมื่อลูกหอบเอาทุกข์มาครั้งใด
พ่อก็แบกรับเอาไว้ได้ทุกครา
วันนี้เป็นวันคล้ายวันพ่อ พ่อคงรอพบหัวใจ
ไม่ว่าล่องลอยอยู่ทิศไหน
 คำพร่ำพลอดในหัวใจ พ่อคงบ่นฝากไปให้ลูกฝัน
อยากให้ลูกกลับมาแอบแนบใจกัน
ทำให้ฝันของพ่ออบอุ่นละมุนละไม
ลูกก็รอให้วันหนึ่งถึงวันนั้น
วันที่ฝันเราอบอุ่นกรุ่นทั่วฟ้า
วันที่ลูกแข็งแกร่งไม่หวั่นไหว
ไม่ทดท้อห่อใจให้ชะตา
วันที่ลูกไม่หอบความอ่อนล้า..เอากลับมาเยือนพ่อให้ท้อใจ
...
วันนี้เพื่อพ่ออยากเห็นพ่อมีความสุข..มีบางคำ อยากบอกพ่อ
“ว่าต่อจากนี้ลูกจะขอทำตัวใหม่”
จะไม่ทำให้พ่อต้องเหนื่อยใจ คอยห่วงใย คอยรักษา
เหมือนอย่างที่เคยได้ทำมา
ลูกจะใช้รักของพ่อฟื้นชีวา
ใช้ศรัทธารักของพ่อช่วยล้างใจ
ขอให้รักทำให้ลูกใจสงบไม่หวั่นไหว
ลูกขอสัญญาด้วยหัวใจ
ด้วยความรัก ด้วยศรัทธา และด้วยเกียรติของลูกพ่อ
นับจากนี้และต่อไป จะเป็นลูกที่ทำในสิ่งใหม่
“จะทำให้พ่อได้มีความสุขใจ”
ไม่ต้องแบกรับทุกข์ไว้ เหมือนกับที่เคยรับไว้ตลอดมา

แม้วันนี้เวลานี้ที่ลูกอยู่ห่างไกล ถึงตัวห่างออกไปก็แต่ตัว
แต่ใจนั้นยังรักยังสมัครผูกพันพัว
ยังเอาใจส่งกลับไปในทุกยามที่ฟ้าสลัว
 ยังฝากความรักความห่วงใยไปแทนตัว
ขอให้พ่อรับรู้ด้วยหัวใจ
ด้วยสายลมของความรักที่ลูกได้ฝากไว้
สิ่งที่อยู่ในสายลมคือความคิดถึง..แสนห่วงหา..
ยังรักศรัทธาไม่หวั่นไหว
ขอให้พ่อรอลูก รอวันเห็นฟ้าใหม่ 
วันที่ลูกกลับไปหาพ่อด้วยคนที่ดีกว่า


ด้วยหัวใจด้วยความรักด้วยศรัทธาและด้วยหัวใจที่รักพ่อ
ลูกคนนี้จะยืนหยัดทำให้พ่อเป็นสุขใจ 

ทุกข์ใดๆที่เคยก่อให้ขุ่นใจจะลบล้าง
จะไม่สร้างรอยช้ำรอยแผลให้พ่อทุกข์ 
ให้บั้นปลายชีวิตพ่อเต็มเปี่ยมด้วยความสุข
ลูกคนนี้จะทำเพื่อพ่อให้เท่ากับที่พ่อรัก
สายเลือดสายรักของเราจะมั่นคงต่อกันตลอดไปตลอดกาล...

                             ...แด่ ร.ท เกดิษ ขณะรัตน์...




                                                                                                                      ...วัคซีน...