Sweet November



ห้วงอดีตที่ผ่านมาก็เหมือนกับผงฝุ่นในกำมือที่เธอได้กอบกำเอาไว้

เธอจงปล่อยให้มันร่วงหล่นลงไปผ่านนิ้วแต่ละนิ้ว

ออกไปทีละน้อยอย่างช้าๆค่อยๆให้จางหายไป

แล้วเธอจะได้เรียนรู้สาระของความเจ็บปวดจากจุดเริ่มต้น
...
จากเรื่องราวบางอย่างทีเป็นสิ่งลึกลับ
จากอุปสรรค์ทั้งหลายที่ไม่เคยได้ถูกกล่าวขานไว้
ณ.ที่ดินแดนแห่งใด

และทุกๆย่างก่าวแห่งความเหน็บหนาวจะทำให้เธอเติบโต
...

อนาคตคือผู้นำทางพาเธอเดินไปสู่ที่ที่เธอไม่เคยรู้จัก

เธอจะต้องต่อสู้กับความโดดเดี่ยวและภาพความเจ็บปวดในอดีต
แล้วเธอจะต้องเข็มแข็งอย่างไม่น่าเชื่อเพื่อที่จะไม่ยอมแพ้
เพื่อที่จะได้ทำตามความฝันของเธอ
...

เมื่อถึงคราวที่เธอจะต้องติดอยู่กับด้านมืดของเธอ
ชีวิตที่เลวร้าย ความเจ็บปวดทรมานของเธอ
เธอจงยอมรับมันเพื่อให้เธอได้มีชีวิตอยู่และสู้ต่อไป

แล้วเธอจะได้เรียนรู้ว่าการเดินทางในความมืด
มันสอนให้เธอได้ใช้สัมผัส

มันจะสอนให้เธอได้รู้จักวิธีค้นหาหนทางเพื่อหวนกลับไปใหม่
..ในยามที่ชีวิตของเธอมุ่งเอาแต่หนีกับหนี..

...

และในยามคำคืนแห่งนี้กับราตรีที่เป็นเพื่อนเธอ
 ขอเธอจงปลดปล่อยภูติผีไปกับราตรีนี้เถิด

เธออย่ายึดถือวิถีแห่งการหลบหนีไปจนชั่วนิรันดร์เลย

เราทั้งสองมิได้ถูกลิขิตมาให้คู่กัน

เธอจะแต่งงานกับความมืดมิดไปจนนิรันดร์ได้ฉันใด

เธอแค่ได้สิทธิ์ยึดช่วงเวลาไว้เพื่อนำชีวิตเธอไปสู่ฟ้าสาง

แค่ให้เธอได้มีสิทธิ์ใช้ห้วงแห่งกาลร่วมพิทักษ์ความว่างเปล่าของเธอ

และห้วงเวลานั้นที่เป็นของเธอ
เธอจงใช้ชีวิตอย่างที่เธออยากให้มี

อย่างที่เธออยากให้เป็นไปจนตลอดราตรีนี้
...

ให้ห้วงราตรีได้เปิดเผยตัวตนของเธอ
ให้ความสงัดของราตรีบอกความจริงโดยประจักษ์ในสิ่งที่เธอควรรู้

ให้ความโดดเดี่ยวได้เฝ้ามองดูตัวเธอ
และให้ความเงียบได้ฟังเสียงสะอื้นในอดีตของเธอ

และเมื่อถึงยามรุ่งอรุณขอเธอจงละทิ้งมันไป

มันไม่มีประโยชน์ที่เธอจะยึดยื้อมันไว้โต้รุ่งไปจนฟ้าสาง
เพื่อที่จะเก็บเกี่ยวความมืดเหงาเอาไว้
...
เมื่อถึงเวลาที่เรือได้ข้ามฝั่งแล่นมารับเธอแล้ว
ขอเธอจงได้มีสิทธิ์เลือกแล่นเรือออกไปสู่ความไฝ่ฝันของเธอเถิด
อย่าให้ดินแดนแห่งความทรงจำในความหลังเหนี่ยวรั้งตัวเธอไว้ได้
เมื่อห้วงสมุทธเรียกร้องเธอแล้วเธอจงนำเรือออกไป
 แล้วปล่อยทิ้งอดีตของเธอไว้ให้เป็นสัจธรรมต่อโลกใบนี้ ...

...วัคซีน...