เคลิบเคลิ้ม มึนเมา หยาบคาย รุนแรง อารมณ์
ดุร้าย องอาจ สุภาพ ถ่อมตน เสรี อัตตา
หลบเลี่ยง พอใจ สงสัย กล้าหาญ ทรยศ ภักดี ความคิด
ภูมิใจ ร่าเริง สุข เศร้า เหงา ดับสูญ คงอยู่ ชีวิต
.....
.....
ความรู้สึกที่ไม่มีใครรู้ของชีวิต จากชีวิตที่ไม่มีใครรู้จักแต่ก็คือชีวิต
นั่นคือตัวฉัน The Me
ฉันเลี้ยงศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดคือความคิด รับฟังสิ่งที่มีเหตุผลและไม่เคยเพิกเฉยสิ่งที่เกินเลย
และนั้นก็คือสิ่งที่ฉันคิด นั่นคือชีวิตที่ฉันเป็น The self
สวรรค์เท่ากับนรกหัวใจกับวิญญาณใช้เป็นความรู้สึกแทนดวงตา
ฉันเชื่อ ฉันทำ แต่งานของฉันไม่เคยเสร็จสมบูรณ์
ฉันอยู่ท่ามกลางความรู้สึกที่ล้นเหลือ ชีวิตไม่เคยโบยบินแข่งกับเวลา
แม้ทุกวันจะได้บอกลาค่ำคืนอันมืดมิด แต่ไม่เคยมองเห็นพระอาทิตย์กำลังขึ้นตอนเช้า
อรุณสวัสดิ์ของฉันคือสายัญสวัสดิ์ของคุณ
.....
.....
ในความเงียบเดือนปี เคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ แต่ศรัทธาในตัวฉันไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ความกดดันและความเจ็บช้ำสำหรับฉันใช้มันเพื่อเป็นแรงบัลดาลใจ ทุกครั้งที่มี
ฉันมอบชีวิตจิตวิญญาณให้กับความคิด
และฉันก็ถูกความคิดจองจำชีวิตอยู่ในร่างแหที่ฉันถักขึ้นรัดตัวเอง
......
......
......
......
สูงขึ้นเหนือท้องฟ้า แจ่มจรัส ณ.ที่ที่หัวใจมีฝันจะโบยบิน
ท่ามกลางความสับสนและความฝันฉันเสียน้ำตา
แต่งกลอนถอนใจกับการถูกลืมอยู่ในเวลาและสถานที่ที่ไม่ต้องปรารถนา
ทุกคนจะพากันจดจำและสนใจบทชีวิตแต่ไม่สนว่าฉันจะเขียนมันออกมายังไง
ความเจ็บช้ำ หดหู่ เบื่อหน่าย เสียใจชีวิตเต็มไปด้วยความฝันบนคราบน้ำตา
.....
.....
.....
.....
เข็มนาฬิกากับตัวเลขบางตัวที่ฉันไม่ชอบใจเวลามันเดินผ่าน
และนับจากราตรีกาลอันหนาวเหน็บที่โผล่ออกมาอย่างเฉื่อยชา
จากความวุ่นวายของกลางวันจนมันย้อนกลับไปหารุ่งทิวาอีกครั้ง
จากความวุ่นวายของกลางวันจนมันย้อนกลับไปหารุ่งทิวาอีกครั้ง
"ฉันร้องให้เพราะความดุร้ายของความคิด"
และไม่ว่าราตรีจะช่วยฉันหรือไม่ รุ่งทิวาจะปลอบประโลมหรือขบขันฉันอย่างไร
และไม่ว่าราตรีจะช่วยฉันหรือไม่ รุ่งทิวาจะปลอบประโลมหรือขบขันฉันอย่างไร
ฉันก็ยังเฝ้าแต่แต่งบทกลอน ปรอบใจกับความขมขื่นในบทละครแห่งชีวิต
.....
.....
.....
.....
ชีวิตก็เหมือนกับนาฬิกา ที่กำลังเดินบอกเวลา
อนาคตไม่มีใครรู้ว่าจะนานแค่ไหน ปัจจุบันที่มีก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ด้วยความรู้ค่าของชีวิตแต่ไม่รู้จักชีวิตที่เต็มไปด้วยพิศ
ดื่มกินพิศจากชีวิตดุจดั่งเหล้าองุ่นชั้นดี พลิกหนีจากความเป็นจริง
ลืมสิ่งที่ได้รัก เพาะฝังความเจ็บปวด ปิดบังสิ่งที่น่าเขิลอาย
ด้วยกลัวว่าใครจะล้วงเจอความปราถนาที่อยู่เหนือความสัมพันธ์ฉันมิตร
และสุดท้ายความตายก็คืออิสระ นั่นล่ะคือชีวิต และสำหรับผู้ที่รักในชีวิตเท่านั้นถึงจะได้เรียนรู้
...วัคซีน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น