ชีวิตของคนเหงาอยู่กับเงาความฝันในคืนหนาว
อาทิตย์ส่องแสง กลางคืนเย็นค่ำ
ย่ำเท้าออกไปกับฝันเพื่อดาวดวงนั้นที่ตามหา
แม้คืนวันผันผ่านมา ก็ยังคงรอเวลามองเห็นแสงแห่งฝันทอประกาย
อาทิตย์ส่องแสง กลางคืนเย็นค่ำ
ย่ำเท้าออกไปกับฝันเพื่อดาวดวงนั้นที่ตามหา
แม้คืนวันผันผ่านมา ก็ยังคงรอเวลามองเห็นแสงแห่งฝันทอประกาย
ดวงอาทิตย์อยู่ห่างออกไปเพียงครึ่งฝัน
ในค่ำคืนที่ฟ้าอาบด้วยแสงของพระจันทร์และดาวหวาน
ในค่ำคืนที่ฟ้าอาบด้วยแสงของพระจันทร์และดาวหวาน
เรื่อรำน้อยค่อยๆเคลื่อนผ่าน
แล้วเรื่องราวของวันวานก็ถูกขับขานเป็นกวี
แล้วเรื่องราวของวันวานก็ถูกขับขานเป็นกวี
โลกข้างนอกกำลังจะเปลี่ยนไป
แต่โลกข้างในหัวใจของฉันยังขับกล่อมเสียงดนตรี
ถึงโลกข้างนอกจะมิได้รอคอยฉันอยู่ทุกที่
แต่โลกข้างในของฉันก็ยังเหมือนเดิม “ คือนั่งเขียนบทกวี”
แต่โลกข้างในหัวใจของฉันยังขับกล่อมเสียงดนตรี
ถึงโลกข้างนอกจะมิได้รอคอยฉันอยู่ทุกที่
แต่โลกข้างในของฉันก็ยังเหมือนเดิม “ คือนั่งเขียนบทกวี”
โลกนี้ช่างแสนกว้างใหญ่ แต่หัวใจของฉันมีฝันที่ยิ่งใหญ่กว่า
ทุกๆค่ำคืนก่อนหลับตา ฉันภาวนาขอให้ดาวดวงนั้นอยู่ไม่ไกล
ทุกๆค่ำคืนก่อนหลับตา ฉันภาวนาขอให้ดาวดวงนั้นอยู่ไม่ไกล
แต่ดูเหมือนว่าฝันนั้นเคลื่อนไหว
ก้าวเท้าออกไปกี่ครั้งก็ขื่นขม..ได้แต่เพียรเฝ้าถามกับตะวัน
ฝากความฝันลอยไว้กับสายลม
ก้าวเท้าออกไปกี่ครั้งก็ขื่นขม..ได้แต่เพียรเฝ้าถามกับตะวัน
ฝากความฝันลอยไว้กับสายลม
ให้ช่วยห่มบ่มคืนวันอย่าให้ฝันนั้นกลับกลาย
….
ก่อนหลับตาในคืนนี้ โอ้ราตรีไม่มีดาวพราวไสว
เป็นอีกคืนที่ต้องยืนกดข่มความหม่นไหม้
เป็นอีกคืนที่ต้องยืนกดข่มความหม่นไหม้
มีความฝันก็เป็นเหมือนภาพพร่าเบลอไม่เข้าใจ
ชีวิตยังเวียนว่ายอยู่ในทะเลหัวใจไร้แสงดาว
ชีวิตยังเวียนว่ายอยู่ในทะเลหัวใจไร้แสงดาว
ในความเงียบสงัดของจิตที่อ่อนไหว
ในความยิ่งใหญ่ของสรรพสิ่งมากมายที่ตามหา
ในความยิ่งใหญ่ของสรรพสิ่งมากมายที่ตามหา
มีเธอ...มีฉัน...มีตะวัน...มีท้องฟ้า
มีบทกวีบอกเล่าเรื่องราวของหยดน้ำตา...มีห้วงเวลาอันตราตรึง
มีบทกวีบอกเล่าเรื่องราวของหยดน้ำตา...มีห้วงเวลาอันตราตรึง
ชีวิตคนหนึ่งมีเพียงแต่ความฝัน
เหมือนตะวันกับท้องฟ้าที่อยู่มั่นเพื่อเดือนดาราเสมอ
เหมือนตะวันกับท้องฟ้าที่อยู่มั่นเพื่อเดือนดาราเสมอ
ทุกๆวันยังคงไล่ไขว่คว้าหาหัวใจที่ละเมอ
ยังคงฝังชีวิตไว้ในความฝันเพ้อ
ยังคงฝังชีวิตไว้ในความฝันเพ้อ
สุดขอบฟ้ากว้างใหญ่ค้นหาเท่าไหร่ยังไม่เจอ
โอ้ความฝัน โอ้ละเมอ หรือตัวฉันแค่เพ้อเจ้อไปวันๆ
โอ้ความฝัน โอ้ละเมอ หรือตัวฉันแค่เพ้อเจ้อไปวันๆ
….
เมื่อความสับสนแต่งแต้มสี
ดวงชีวีหมองหม่นจนอ่อนล้า
โปรดอย่าปล่อยให้ฉันค้นหาฝันบนหนทางที่ดูจะเลือนตา
โปรดอย่าปล่อยให้ฉันค้นหาฝันบนหนทางที่ดูจะเลือนตา
...ดื่มกินเพียงความศรัทธาของหัวใจ...
“หรือว่าฉันทำผิดพลาดอะไรไป”
เหมือนบางครั้งตัวอักษรที่เขียนไว้ กระโจนออกไปไม่ถูกที่
เหมือนบางครั้งตัวอักษรที่เขียนไว้ กระโจนออกไปไม่ถูกที่
หรือเป็นเพราะความโชคร้ายของบทกวี
ที่โลกใบนี้ไม่มีที่กว้างพอให้ลงไป
ที่โลกใบนี้ไม่มีที่กว้างพอให้ลงไป
โอ้เจ้าความรัก...ความฝัน
หรือเป็นเพราะฉันเองที่ยังไม่ควรจะออกตามหา
ควรจะปล่อยให้มันเป็นเรื่องราวของพรมลิขิตและชะตา
หรือเป็นเพราะฉันเองที่ยังไม่ควรจะออกตามหา
ควรจะปล่อยให้มันเป็นเรื่องราวของพรมลิขิตและชะตา
มิใช่เพียงความต้องการ
แค่ไขว่คว้าได้มาครอง
......................................................
ชีวิตที่เวียนว่าย
อยู่ภายใต้ท้องฟ้า ตะวันและจันทร์ฉาย มีรัก มีพ่าย มีตาย มีชื่น มีขื่นขม
ฝากหัวใจห่อไว้กับสายลมได้ชื่นชมห่มความหมายให้ชีวี เพียงเท่านี้ก็สุขพอ
ฝากหัวใจห่อไว้กับสายลมได้ชื่นชมห่มความหมายให้ชีวี เพียงเท่านี้ก็สุขพอ
November nine สุขสันต์วันเกิด...วัคซีน...
...วัคซีน...