วันอาทิตย์ที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2555

~The Voice Of Silence~





กลางวันที่ต้องอดทนรุ่มร้อน กลางคืนมืดมิดเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย
ฉันเดินอยู่บนเส้นทางที่ท้องถนนลุกท่วมเป็นไฟ
ไม่มีใครสักคนที่จะเอื้อมมือมาสัมผัส
บนเส้นทางที่เปลี่ยวและเหงา เงียบและลึก
ฉันเดินไปอย่างตระหนกสั่นไหว บทเพลงจากเหวลึก
ยังบรรเลงขึ้นมาให้ฉันต้องหวาดหวั่นหัวใจ
....
"ความคิดก็เหมือนกับความเจ็บปวดที่ทรมานอยู่เสมอ"
....
ฉันได้ยืนอยู่ระหว่างกลางของเส้นตัด
ของความเป็นและความตาย...สวรรค์และนรก
เสียงจากข้างบนกล่าวเตือนกับฉันว่า
สัจธรรม ความงดงาม ความดี นั่นคือของดีที่เธอจงทำ
ทันใดนั้นเสียงจากนรกก็ตะโกนเย้ยหยันกลับมาว่า
เธอจะเห็นสัจธรรมจากสิ่งที่เธอไม่เคยสัมผัสถึงได้อย่างไร
สวรรค์นั้นบิดเบือนด้วยเสียงสวดจากความงดงาม
ของคุณความดีที่มีอยู่เกลื่อนเมือง
ปิดบังไม่ให้เธอได้มองเห็นความจริงในห้วงนรก
เธอจะกลัวสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นได้อย่างไร
เธอจะด่วนตัดสินสิ่งที่เธอไม่เคยมองเห็นไปทำไม???
....
บัดนี้จิตใจของฉันวุ่นวาย สับสนวิ่งวนไปอย่างคนบ้า
เสรีภาพจากความบ้าในตัวฉันถูกโดดเดี่ยว
 ฉันอยู่ในบ้านแห่งสวัสดิภาพของความบ้าอย่างเดียวดาย
ความมั่นใจในตัวเองทำให้ฉันตกเป็นทาสของความทะนงตัว
ความงมงายในสวัสดิภาพทำให้ความกล้าหาญในโลกกว้างฉันถูกขโมย
ฉันมองไม่เห็นพรจากแสงของตะวันยามเช้า
 ฉันไม่เห็นความรักจากแสงของจันทรายามค่ำคืน
ฉันอยู่อย่างโดดเดี่ยว อ่อนแรง สิ้นหวัง
ในเกาะกำบังแห่งการเวียนว่ายตายเกิดของความคิด
ฉันได้แต่ร้องร่ำปรับทุกข์อยู่ในความฝัน ร้องขอพรวิงวอนอยู่ในฝัน
สวดบ่นตะโกนไปอย่างนั้นแต่กลับให้เสียงนั้นดังอยู่แค่ข้างใน
ไม่กล้าแม้แต่จะให้เสียงนั้นดังเล็ดลอดออกไป
....
...ฉันหวาดกลัว...ฉันกลัวใครจะได้ยิน...
ฉันกลัวว่าเสียงร้องขอจากหัวใจฉันมันจะมิใช่สิ่งอื่นใดเลย
นอกเสียจากเสียงของความคิด ที่คนอื่นๆได้คิดเห็นเป็นรูปธรรมเอาไว้แล้ว
และการกระทำของฉันก็คือความหวังที่ทุกคนมิได้ตั้งเอาไว้
ฉันจึงยังคงให้ความฝันของฉัน
อาศัยอยู่ในบ้านแห่งความมืดมิดและเงียบต่อไป
โดยไม่มีใครได้มองเห็น ไม่มีใครได้เข้าไปถึงที่ตรงนั้น
หากแต่ความเป็นจริงของความฝัน เนื้อหาแห่งความหวัง
ฉันยังคงโอบกอดมันไว้ด้วยจิตวิญญาณของฉัน
ยังมิให้ได้หลุดลอยไป ยังอยู่ในที่ที่เป็นนิรันดิ์
.... 
เพราะสิ่งซึ่งมาจากนิรันดิ์ ควรหวนคืนสู่ที่ซึ่งเป็นนิรันดิ์


...วัคซีน

วันเสาร์ที่ 17 มีนาคม พ.ศ. 2555

~ฉันคือคนบ้า~



...

ใบหน้าของผู้คนผู้อาศัยอยู่บนโลกกว้างใหญ่ใบนี้มีตั้งมากมาย
ใครคือผู้อยู่ในรูปแบบที่หลากหลายใครคือผู้สร้าง ใครคือผู้ทำลาย
 ใครคือผู้ได้หน้าผู้ชั่วร้าย ใครคือผู้สวมใส่ใบหน้าอ่อนใสของความรัก
ใครคือผู้ยึดครองหัวใจแห่งความทุกข์ ใครคือผู้สุขเกษม
ใครคือสายสัมพันธ์ของอดีตกาลและอนาคต
ใครคือผู้อยู่ในจิตวิญญาณดวงแรก ใครคือผู้อยู่ในกวีบทแรก
ใครคือผู้อยู่ในสัมผัสอ่อนหวานแสนละมุน ใครคือผู้ร้อนรุ่มสั่นไหว
ใครคือผู้อยู่ในความว่างเปล่า ใครคือผู้อยู่ในถ้อยคำมากมาย
ใครคือผู้สร้างกฎแห่งความเคลื่อนไหว
ใครคือผู้สร้างให้คืนวันหมุนเปลี่ยนเวียนต่อไป
...
...
ใครๆก็ดื่มด่ำกับรสชาติของชีวิตแต่น้อยคนนักที่จะสมดั่งใจ
 แต่ถ้าสมมุติว่าเราคือคนบ้าแล้วนำมันไปสู่จุดจบแห่งความเลวร้าย
ใครคือผู้ที่จะเข้าไปค้นหาสามัญสำนึก ใครคือผู้เข้าใจในระดับที่ล้ำลึกยิ่งกว่า
 ใครคือผู้ชนะ ใครคือผู้ที่จะเข้าไปทำลายสิ่งชั่วร้ายนั้น??
...
...
และฉันก็คือ"คนบ้า"..ฉันคือคนผู้สร้างตำนานชีวิตจากความลี้ลับ
ฉันคือคนบ้า ฉันคือคนที่ใครหลายหน้าบอกว่าไม่เข้าใจ
ฉันคือคนบ้า ฉันคือคนที่ไม่ต้องการให้ใครเข้าใจถึงความสิ้นสุด
ฉันคือคนบ้า ฉันคือคนที่ใช้ความบ้าเพื่อสร้างสรรค์
ฉันคือคนบ้า ฉันสร้างสรรค์งานด้วยความบ้าเพื่อความฝันไม่ใช่เพื่อเงิน
ฉันคือคนบ้า ฉันไม่มีความรักให้กับทุกสิ่งในโลกโดยเฉพาะพวกคนหน้าเงิน
ฉันคือคนบ้า ฉันออกจากชีวิตที่บ้าวัตถุไปสู่ดินแดนแห่งความฝันเพื่อค้นหาแรงบันดาลใจ
ฉันคือคนบ้า ฉันมาเพื่อกล่าวย้ำถ้อยคำบ้าๆและจะกล่าวย้ำๆให้ดังลั่นสนั่นออกไป
ฉันคือคนบ้า  ฉันเป็นคนที่ไม่มีคำสัญญา เพราะฉันไม่คิดจะรักษามัน
ฉันคือคนบ้า ที่คิดว่าความรักไม่ใช่แค่ชั่วข้ามคืนและต้องมีกันตลอดไป
ฉันคือคนบ้า หากคุณรักในศักดิ์ศรีของฉันมากกว่าแค่อยากเช็ดน้ำตาจงมาเอาใจฉันไป
ฉันคือคนบ้า ฉันไม่มีความลับใคๆ นอกจากคำภีร์แห่งความบ้า
ฉันคือคนบ้า ค้นหาตัวฉันได้จากสองอย่าง คือในความฝัน และนิรันดรภาพ
แล้วคุณล่ะเป็นใคร???


...วัคซีน...


วันเสาร์ที่ 3 มีนาคม พ.ศ. 2555

~The Better Human~





เธออย่าได้หวาดหวั่นหากความทุกข์จะร่วงโรยลงไป
 บนเส้นทางแห่งใดที่เธอนั้นกำลังเดินอยู่
เธอจงปล่อยให้มันเป็นไปตามวิถีทาง
บนความอ้างว้างเดียวดาย ไร้ที่พักพิง ไร้คนรู้จัก ไร้คนเข้าใจ
เธอจงปลดปล่อยให้มันเข้ามา
เธอจงให้ความทุกข์นำมันลงมา
แล้วจากนั้นความเจ็บปวดจะผลักดันเธอขึ้นไป
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอได้หวนคำนึงถึงเมื่อยามที่เธออ่อนแอ
เมื่อยามที่เธอได้ยืนย่ำอยู่ท่ามกลางผู้คนที่เธอไม่คุ้นเคย
"แม้กระทั่งตัวของฉันเองในบางครั้ง"
และเมื่อเธอได้ก้าวผ่านคืนวันอันแสนยาวนานแห่งการจมเจ็บนั้น
ความทุกข์จะพัดพาตัวเธอออกไป
ไปยังที่ที่เธอจะไม่แตกต่างไปจากเดิม
แต่เธอจะแตกต่างห่างไปโดยคืนวัน
คืนวันจะมอบความหวังให้กับเธอ
คืนวันจะส่งความห้าวหาญให้กับเธอ
เธอจะเป็นเป็นสิ่งเดียวกันกับวันนี้
เธอจะอภัยให้กับความผิดพลาดทั้งหมดของเธอที่ผ่านมา
เธอจะรับคำตำหนิสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เธอไม่สามารถทำได้
"และจากคนที่เคยทำให้เธอเจ็บ"
เธอจะได้ยินเสียงหัวใจของเธออีกครั้ง
แล้วเธอจะได้ขอบคุณช่วงเวลาที่แสนดี และช่วงเวลาที่โหดร้าย
เธอจะได้ประจักษ์ว่าไม่ได้มีอะไรทำร้ายเธอเลย

เพราะฉนั้นเธอจงอย่าได้ละอายกับความผิดพลาดที่เธอได้ลงทำไป
เธอแค่อยู่ ณ ที่ตรงนั้น เพื่อได้เรียนรู้ว่า
"เธอได้เคยใช้ชีวิตอย่างบกพร่อง"
แล้วเธอจงให้โอกาสตัวเธอได้มีความหวังอีกครั้ง
เพราะความหวังคือทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอจะมีชีวิตอยู่เพื่อมัน
เพราะบางทีเธออาจจะไม่ใช่คนในแบบที่เธอคิดว่าเธอเป็น
เพราะบางทีเธออาจจะได้ค้นพบบางสิ่งที่อาจจะทำให้เธอกลายเป็นคนที่ดีกว่า
เพราะฉะนั้นได้โปรดอย่าปิดประตูบานนั้นลง
เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอคิดอยากเป็น The better human…


...วัคซีน...