Love Is Real

ที่ใดที่มีรัก ขอให้ที่ตรงนั้นมีหัวใจ

ที่ใดมีรักขอให้ที่ตรงนั้นมีความมั่นใจ

ที่ใดมีรักขอให้เป็นที่พักให้ความเข้าใจ

ที่ใดมีรักขอให้ที่ตรงนั้นมีฉัน

 ให้ฉันเป็นยามราตรีที่มีให้เธอได้พักผ่อน

ลืมเรื่องราวรีบร้อนที่ทำให้ใจเธอไหวหวั่น

 ให้ฉันเป็นความสดใสในรอยยิ้มที่มาจากใจ เมื่อไหร่ที่เราได้พบกัน

หากเธอเป็นท้องฟ้า ฉันจะขอเป็นคำสัญญาของตะวัน

หากเธอเป็นพระจันทร์ ฉันจะเป็นแสงดาวพร่างพราวบนสวรรค์

จะเป็นคำตอบให้เธอเมื่อเราได้พบกัน

เธอจะรอวันนั้นของฉันได้ไม๊คนดี??

....
....

แม้ในวันนี้จะมีใครบอกเธอว่าฉันดื้อรั้น ไม่เคยแคร์อะไร ไม่สนใจใครทั้งนั้น

แม้ในวันนี้ใครเค้าจะมองกันว่าฉันเป็นอย่างไร

และในวันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะฟังคำๆนั้นของเค้าบ้างไหม
ในวันนี้ วันนั้น หรือไม่ว่าวันไหนๆเธอยังจะกลัวและยังจะเชื่อในตัวฉันไม๊

หากว่าวันนั้นใครพูดอะไร??

และหากว่าวันนี้ฉันอยากจะบอกเธอออกไป...สักคำ

มันจะทำให้เธอหมดความกังวลใจ และจะทำให้เธอเข้าใจในตัวฉันบ้างใหม

...
...
ฉันไม่รู้ว่าโลกข้างนอกเป็นอย่างไร และฉันก็ไม่รู้ว่าใครจะพูดอะไรอีกสักเท่าไหร่
แต่โลกข้างใน...หัวใจฉันรู้ดีว่าคิดอะไร

หากเราจะรักกัน...เธอไม่ต้องกังวลใจกับสิ่งใดจะได้ไม๊

หากเราจะรักกัน...ที่ตรงนั้นจะมีฉันคอยเข้าใจ

ที่ตรงนั้นจะมีแต่เรื่องของหัวใจ

เธอจะยอมรับแต่เหตุผลของหัวใจไหม

ถ้าที่ตรงนั้นจะมีแค่ความรู้สึกระหว่างคนสองคน

 “เธอคนดีวันนี้ขอให้เธอรับฟังแต่เหตุผลของหัวใจและคำของฉันไว้”
....
....

โลกใบนี้จะหมุนไปอีกนานเท่าไร ไม่มีใครรู้ดี เวลาจะเป็นคำตอบทุกๆชัวโมงและนาที

เวลาจะเป็นตัวบอก ว่ารักเราจะร้ายหรือดี
เวลาเท่านั้นรู้ดีว่ายังอีกนานเท่าไร ที่เราจะได้รักกัน

ใครบางคน คนนั้นไม่มีวันจะรู้หรอก

เวลาจะเป็นคำตอบ เวลาจะบอกทั้งกับเธอและฉัน

อยู่ที่เธอเท่านั้น จะเชื่อในความรักจะเชื่อในตัวของฉันบ้างไม๊คนดี
....
และไม่ว่าวันนั้นจะต้องใช้วันเวลาเดินทางมาอีกนนานเท่าไหร่

จะกี่คืนกี่วันที่หมุนผ่านจะยาวนานสักเพียงไหน

ฉันก็จะยังคงรอแต่เธอเสมอไป รอให้ใจของเราได้ใกล้กันสักที

...ฉันจะบอกกับเธอด้วยคำๆนี้...

อยากให้เธอมั่นใจ ว่าฉันจะยืนรออยู่

จะคอยเป็นคำตอบให้เธออยู่ที่หัวใจ
โลกใบนี้จะยังหมุนไปอีกนานเท่าไร 
ไม่มีใครเดารู้หรอก เวลาเท่านั้นจะเป็นตัวบอก
...

“ปลายทางเท่านั้นจะเป็นคำตอบสำหรับรักของเรา”

 ...วัคซีน...

~เสียงของหัวใจในคืนข้ามปี~

ในคืนวันอันสวยงามยามเดือนและตะวันกำลังเคลื่อนผ่านไปในหน้าปฎิทินของอีกปี ฉันเดินอยู่กลางเมืองซึ่งขับด้วยความศิวิไล ผู้คนมากมายนั่งยืนอยู่รวมกันซึ่งฉันไม่เคยรู้จักแต่ฉันฟังคำพูดที่ไร้เสียงของพวกเค้าซึ่งหัวใจฉันเข้าใจ

และมีใครบางคน...คนหนึ่ง...ซึ่งหัวใจฉันเห็นความคล้ายคลึงระหว่างฉันกับเธอ ฉันจึงรู้จักเธอ

แต่โอ้พรสวรรค์เจ้าเอย...ฉันกำลังเจ็บปวดทรมานกับการทารุณและกลั่นแกล้งด้วยพรของพระเจ้า

ในหัวใจของคนฉันมองเห็นแต่ความเจ้าเล่ห์รวนเร คลาคล่ำอยู่กลางอก

ในคำว่ารักของคน ฉันมองเห็นถ้อยคำและความรู้สึกถูกหล่อหลอมด้วยเหล็กและไฟปราถนาซึ่งตั้งอยู่เหนือแท่นบูชาของอารมณ์

ในความคิดของคนฉันมองเห็นแต่ซากอดีตที่ไม่มีจิตวิญญาณใดๆหลงเหลือไว้เพื่อได้บอกกล่าวให้เค้าล่วงรู้ความปราชัยของความไม่รู้

ในความเป็นฉัน มันคงดีถ้าจะมีอีกตัวตนหนึ่งมีโลกลับๆเอาไว้เพื่อจะได้ปลีกตัวลงมาเพื่อทำอะไรโดยไม่ต้องแคร์สายตาของใครคนนั้น ไม่มีใครคอยจ้องจับผิด

ในความเป็นสัตว์สังคม ฉันมองเห็นผู้คนประดับประดาตัวเอง ด้วยความรู้ วัตถุฟู่ฟ่าซึ่งเรียกว่าสิ่งมีค่า แต่ฉันมองไม่เห็นมิตรภาพอันแน่นแฟ้นซึ่งเรียกว่าสิ่งมีค่าของความเป็นคน

ในความเป็นเพื่อน ฉันมองไม่เห็นความจนและความมั่งมี ฉันมองไม่เห็นชนชั้น ฉันมองไม่เห็นความแบ่งแยกระหว่างบุรุษและสตรี

ในมิตรภาพ ฉันมองเห็นแต่ภราดรภาพ จินตภาพ และความเสมอภาคลอยเด่นอยู่กลางหัวใจ ของเธอกับฉันและของพวกเขาเหล่านั้นนั้น
ในปัญหาของคนฉันมองเห็นการเจรจามาแทนที่การเผชิญหน้า แต่ฉันมองไม่เห็นมิตรภาพมาแทนที่ความกลัว

ในความเป็นศาสนะสถาน ฉันมองเห็นผู้คนมากมายหลงไหลในรสพระธรรมเพราะไม่รู้จักวิธีรักษาตน

ในความเป็นศาสนิกชน ฉันมองเห็นผู้คนหลากหลายกราบไว้พระด้วยหัวใจที่ไร้มโนธรรม

ในความเป็นผู้นำฉันมองเห็นคนยกตนอยู่เหนือผู้อื่น ด้วยกริยาอันต่ำทราม แต่ไม่ยอมเปิดสมองรับความคิดไม่ยอมเปิดใจรับแสงแห่งปัญญาให้เข้าสู่ดวงตาของจิตวิญญาณ

ชีวิตคือศิลปะ ศิลปะคือความงาม ความคิดคืออดีต อดีตคือความสิ้นสูญ อาทิตย์ ส่องแสง กลางคืนเย็นค่ำ ฉันก็ยังไม่รู้ประสงค์ของพระเจ้าสำหรับบางสิ่งที่เป็นฉัน และสำหรับการรับรู้ถึงบางอย่างที่ฉันเป็น 

        ...วัคซีน...