ฉันเกิด ฉันฝัน ฉันลืมตา หลอมละลายในราตรีที่ไร้จุดจบ ประกายไฟในฝันตกลงไปในเปลวเพลิงแห่งความจริง แล้วรุ่งทิวาก็นำพาฉันให้ออกจากเงามืดปลุกฉันขึ้นจากพื้นดินให้ตื่นมามีชีวิตอีกครั้ง
..............................................
.............................................
"ในฝันฉันหลับไหล เคลิบเคลิ้ม ล่องลอย เรื่อยไป โลกที่สดใหม่ ในห้วงรัก สงบชั่วนิรันดร์ "
"ในฝันฉันหลับไหล เคลิบเคลิ้ม ล่องลอย เรื่อยไป โลกที่สดใหม่ ในห้วงรัก สงบชั่วนิรันดร์ "
ฉันก้าวขึ้นไปสู่ดินแดนมหัสจรรย์ สัมผัสสายลม สัมผัสแสงจันทร์ มองเห็นสายรุ้ง เมื่อคลื่นกำลังซัดมา เมื่อรักทำให้หลอมละลาย จากสองเป็นหนึ่งเราก็ไปด้วยกันทุกที่ ฉันคือฝัน ในฝันคือฉัน…โดดเดียว ทารุณ หม่นหมอง เศร้าโศก ว่างเปล่า ทุกข์ทน ทุกอย่างหายไป
"ความรักคืออะไรกันนะ"
แล้วมันมาจากไหนจากทุกสิ่งรอบตัว ท้องฟ้าหรือว่าก้อนเมฆ มาจากคุณรักฉัน หรือฉันรักคุณ หรือการเติมเต็ม มันคือความรักหรือ เหมือนสายธารที่เหือดแห้งเมื่อฝนไม่ตกลงมา ชุ่มฉ่ำเกิดใหม่เมื่อความรักโปรยลงไป...ทุกที่...ทุกที่ ทุกที่ แต่ทุกๆที่ที่ความรักไปเยือน ทำไมเราไม่เคยมองเห็น เรากลับสัมผัสไม่ได้ เหตุใดเราไม่เชื่อในสิ่งที่เคยเชื่อ หัวใจเราเย็นชา หนักอึ้ง มืดมน สับสน มันคงเบาสบายถ้าความรักอยู่รอบๆตัวเรา..แต่เพราะความรักอยู่ในตัวเราใช่ไหม
????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????
ฉันเขียนไว้ในสายน้ำ สักไว้กับสายลม เรื่องที่ไม่กล้าพูดออกมา ฉันพยายามโอบอุ้มเต็มที่ เรื่องที่ทำให้สบายใจ ทนุถนอมเต็มที่ ให้เต็มที่เพื่อชดเชย...กับบางสิ่ง บางอย่าง...โลกที่แสนโหดร้าย ความหลอกลวง เงินตรา ปีศาจ เถ้าถ่าน เปลวไฟ... บางเรื่อง ทุกเรื่อง หลายๆเรื่อง ก็แค่เรื่องราว...ก็แค่อดีต..."ในอดีต"
โลกที่แสนดีแสนงดงามเธอจะซ่อนตัวนานแค่ไหน ทำไมไม่ทำให้เราได้พบเธอ ไม่ทำให้เราได้ภาคภูมิใจ ไม่ต้องเสแสร้งอีกต่อไป ความดี เราปิดพรสรรค์นั้นตั้งแต่ยังไม่ลงมือทำ เพราะเรามองไม่เห็น มันไม่เคยมีจริง เหมือนชีวิตชั่วนิรันดร์ ที่ไม่มี...
การคิดว่าจะอยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์ ช่วงเวลานั้นไม่มีจริง หากพรุ่งนี้ไม่ใช่เมื่อวาน หากชีวิตคือบ้าน ทำไมเราทำสิ่งที่อยากทำในบ้านหลังที่เราอาศัยอยู่ไม่ได้ ทุกอย่างมีเหตุผลที่มารวมกัน เหมือนเรื่องราวความเชื่อของโรมัน ฉันไม่รู้ว่าชีวิตต้องการอะไรจึงวิ่งไล่จับแสงจันทร์ เพราะคิดว่าการไล่จับแสงของดวงจันทร์จะทำให้ชีวิตดีกว่าที่เคยเป็นเช่น "ความกลัว"และเพราะไม่รู้ว่าต้องการอะไร ฉันจึงทำพลาดแล้วพลาดอีก แล้วก็พลาดอีก อีกครั้ง อีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง จนชนะ
แต่เด็กเอ๋ยเด็กน้อยเธอผู้ต่ำต้อยและโง่เขลา ชนะความโง่เพราะความเคยชินซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชนะจนหัวใจเย็นชา รู้สึกว่าเปล่าเปลี่ยวจนไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน อยู่อย่างเงียบเหงาซังกะตายกับชีวิตที่มีแค่คืนกับวัน กับกฏเกณฑ์ กับขอบเขต กับเวลา ชีวิตช่างโหดร้ายมากกว่าที่คิดว่าเป็น
การเดินจากกันเพราะพรุ่งนี้ไม่ใช่เมื่อวาน การเดินจากกัน เพราะคิดว่ารู้จักกันนานแต่ไม่คิดว่าเป็นแบบนี้ ความสุข ความปรารถนาที่เคยมีมันไร้ค่าเพราะคุณทำให้มันไร้ค่า ราตรี ทิวาที่มีขอบเขตและกฎเกณฑ์ เหมือนการภูมิใจกับเสียงร้องของไมล์และลิฟซิ้งค์ที่หลอกลวง หยุดเถอะตื่นเสียที หยุดเผาความหลอกลวงไปเรื่อยๆกับราตรีที่พรุ่งนี้ก็เช้า กับรุ่งเช้าที่นำเราไปสู่ความมืด หยุดเปลียนตัวเองด้วยความเปลี่ยนแปลงของเวลา
คุณบอกว่าความรักเป็นอย่างนั้นอย่างนี้...แล้วคุณล่ะ... สิ่งที่คุณพูดออกมาจากข้างในที่มีความรักอยู่หรือเปล่า เมื่อมีความรักอยู่ในคำที่ออกมาจากความรักทั้งชายหญิง เข้าใจกันด้วยความรักทั้งสองฝ่าย ราตรี ทิวา ที่มีขอบเขต ระเบียบและกฎเกณฑ์ ก็คงจะไม่มีความหมาย
...วัคซีน...
