เช้านี้ตื่นมาพร้อมรอยยิ้ม และแสงตะวันฉาย นี่คือสิ่งที่ฉันอยากจะบอกคุณไม่ว่าเรื่องใดๆทุกๆอย่างจะต้องเรียบร้อยฉันมีชีวิตผ่านมาแล้ว 36 ปี โชคชะตาเดินเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที สิ่งหนึ่งดึงดูดสิ่งหนึ่งมันเคลื่อนผ่านที่ว่างเข้าหากัน ฉันยังคงจ้องดูดาวเพื่อไม่ให้ใจสับสน ในแสงและเงาเหมือนความเศร้าและศรัทธา ฉันจะให้แสงนั้นนำทางหรือใช้เงาของมันไว้ซ่อนตัวเอง บางครั้งก็น่าเศร้าเหมือนความห่างเหินระหว่างเรากับพระเจ้า มีความเหงางดงามแต่ไม่มีจริง
เหมือนความรักบนความไม่รัก เหมือนการผูกมัดกับคำที่บอกว่า สายเลือด หรือคำว่า ฉันรักคุณ รักแท้คล้ายปมปริศนา ความปรารถนา ความหวังเพื่อรักจะทำให้มันคุ้มค่า ความอ่อนแอ ต้องการล้มตัวลงสู่อ้อมแขนของคนบางคนที่เต็มใจพร้อมแล้วรู้สึกขอบคุณพระเจ้าสำหรับลมหายใจแห่งความสุข แล้วมันมีจริงหรือ?? เราจะมองเห็นความเสี่ยงน้อยที่สุดก็ด้วยการเอาห่วงปรารถนานั้นออกมิใช่หรือ??
เช้าวันใหม่ สิ่งแวดล้อม แสงสว่าง นอกหน้าต่าง สายลม แสงแดด ต้นหญ้า ฉันอยู่ที่ไหน อยู่เมื่อไหร่ อยู่ตลอดไปได้ไหม แสงไฟในยามค่ำคืนกับความเดียวดาย ฉันรออะไร??แสงสว่างยามเช้าที่ลอดผ่านบานประตูที่เปิดไว้ ฉันรอแสงนั้นมานำทางให้ความหลง ชีวิตจริงกับความสงสัยเราเดินสวนทางกัน สิ่งใดคือความจริง สวรรค์ นรกฉันรู้อะไรบ้างกับสิ่งที่อยู่บนนั้น หรือเบื้องล่างตรงนี้ ความเปลี่ยนแปลง ความหนักหนา ความลงตัวเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง หรือฉันต้องเดินออกไปชีวิตกำลังรออยู่
ทุกคนก็เหมือนฉัน เรามีอิสระเต็มที่ แค่วางภาระทิ้งไว้เราไม่ต้องการอะไร แค่เข้าใจ เข้าหากัน แล้วบอกฉันคุณจะรักฉันได้อย่างไร และเมื่อเวลาผ่านไปทำไมมันถึงจืดจาง รักไม่ใช่การสยบยอมหรอกนะ
รักคือคำสั่งเราควบคุมมันไม่ได้มันมาแล้วก็ไป แล้วรักก็ไม่ใช่หน้าที่ อย่าป้อนอาหารให้ฉันในกรง ข้างในนั้นอะไรๆมันก็แย่แม้คุณจะออกแบบตกแต่งมันไว้อย่างดี
ดวงวิญญาณอันหิวกระหาย อ่อนล้า มันจึงเสาะหาความหวัง แสวงหาพระเจ้า เพื่อเข้าใจชีวิต มันคือสายธารอันเหือดแห้งที่ต้องการน้ำเหมือนก้อนเมฆ โลกนี้บอกว่าให้เชื่อในความรักโลกนี้สร้างรูปแบบของความรักเหมือนพระเจ้าสร้างโบสให้เราต้องกลับไปกราบไหว้บูชา แม้ว่าจะชอบหรือไม่ชอบก็พยามเข้าใจ รักษามันไว้กลัวว่ามันจะตายโดยไม่คิดว่า การตายนั้นอาจก่อให้เกิดสิ่งใหม่ที่ดีงดงามกว่า
แล้วคุณล่ะเชื่อยังไง อยู่เพื่อความสำเร็จของตัวเอง หรืออยู่อย่างอ่อนแอรอให้คนอื่นทำให้ ความรักคือสงครามอันเหี้ยมโหดที่มีสองคนในหนึ่งร่าง คนนึงรักอย่างท่วมท้น กับอีกคนคอยจ้องทำลาย การหยุดนิ่งนั่นคือความผิดพลาดแรกที่เราเข้าใจ การต่อสู้กับตัวเองโดยไร้ความหวังคือการให้เวลาอยู่กับตัวเองให้มากๆท่ามกลางพายุฝนเพื่อรอฟ้าหลังฝนให้คุณได้ออกไปสัมผัสกับท้องฟ้า ใบหญ้าและพื้นดิน
รูปแบบมันซ่อนอยู่ต่อหน้าเรานี่เอง เพียงแค่ต้องรู้ว่าจะมองมันตรงไหน สิ่งที่คนส่วนมากเห็นเป็นความวุ่นวาย จริงๆแล้วมันเป็นไปตามกฎอย่างเฉียบแหลม ความสุขคือการอิ่มตัวของความทุกข์ ความทุกข์ก็คือความสุขที่ถูกทรมานให้หิวกระหาย เรากระหาย จึงเติมเต็มความกระหาย เราคือเงาสะท้อนของความกระหาย จักรวาลธรรมชาติ ชีวิต รูปแบบที่ไม่เคยโกหก มีแค่คนส่วนน้อยที่จะสังเกตุเห็นสิ่งต่างๆที่สัมพันธ์กันในโชคชะตา คือชีวิตที่ถูกลิขิต ถูกจับต้อง เหมือนเชือกที่จับยึดทุกคนไว้ด้วยกัน มันอาจจะยืดยาวยุ่งเหยิง แต่มันไม่เคยหลุดจากกัน และคนที่ยังมีชีวิต คือคนที่ต้องสัมผัส....
...วัคซีน....
