เมื่อทำนองของชีวิตบรรเลงพร้อมแสงตะวัน
...
การหลบหนีในห้วงเวลาครั้งสุดท้ายก็มาถึง
...
...
เมื่อพายุร้ายเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้
...
เมื่อมันพัดความฝันฉันแตกกระจายลงเกลื่อนพื้น
...
ฟ้าไม่เคยมอบโอกาสให้ฉันได้รู้สึกแม้แต่คำว่า "จงเสียดาย"
ฟากฟ้ามีแต่เส้นทางให้ฉันต้องเลือกไป
...
ฉันเคยฝันจะเอื้อมมือขึ้นแตะฟ้า แล้วพายุก็พามันหายไป
แม้นฉันจะถอดใจแต่ยังคงเดินต่อไปเพื่อจุดหมาย
...
สำหรับความฝันที่ยังห่างไกล
สำหรับหัวใจที่ยังปรารถนา สำหรับเงาแห่งภาพลวงตา
สำหรับห้วงเวลาที่ไม่เคยจริง
...
ทุกอย่างมีกฎให้ฉันต้องหลับตา เพื่อตามหาความพอใจที่แสนเศร้า…
เมื่อมันคือความฝันฉันจึงต้องยอมคุกเข่าให้กับเหตุผลที่ไร้ความหมาย
สยบยอมต่อกฎของกาลเวลา..และภาวนาให้จินตนาการพาฉันโบกบินไป
...
ชีวิตไม่เป็นดั่งหวังได้ทุกอย่าง แต่ความฝันยังมีที่ทางให้ต้องไป
...
ความฝันทำฉันเจ็บปวดมาบ่อยครั้ง ฉันเหนื่อยเหลือเกินกับเส้นขนาน
เหงาเหลือเกินกับทางเส้นนั้นที่แสนเดียวดาย
...
แต่เมื่อฉันยังเลือกได้ก็จะขอสัมผัสท้องฟ้าดูสักครั้ง ก่อนที่จะหลับใหลไปชั่วนิรันดร
โดยไม่เคยรับรู้เลยสักครั้งว่า"ความฝันนั้นมีค่างดงามเพียงไร"...
...วัคซีน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น