วันอาทิตย์ที่ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2552

น้ำค้างละเมอ

ในชีวิตของใครๆหลายคนอาจจะมีความทรงจำดีๆในชีวิตได้ไม่บ่อยครั้งแต่ถ้าจะให้พูดถึงอารมณ์ของความล้มเหลวผิดหวัง เชื่อได้ว่าคำๆนี้หลายๆคนคงจะไม่มีใครบอกว่า ไม่รู้จักและคุ้นเคยกับมันหรือบางคนอาจจะพูดได้ว่า !! ฉันนี้แหละ!!ทำไมนะฉันถึงต้องซวยพบกับมันอยู่บ่อยๆด้วย!! และหนึ่งในผู้คนเหล่านั้นฉันขอยอมรับว่าตัวของฉันตอนนี้กำลังประสบพบเจอกับอารมณ์นี้อีกครั้งหนึ่งแล้วครับท่าน ..

ฉันรับรองว่าอารมณ์อย่างนี้เมื่อมันแวะเวียนเข้ามาหาใครสักคน คนๆนั้นไม่ว่าจะมีความสามารถ และเข้มเข็งสักปานใด ก็คงจะหลบซ่อนตัวให้พ้นจากความรู้สึกเจ็บปวดไปไม่ได้ ความรู้สึกเช่นนี้ไม่ว่าคุณจะไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหนมันก็จะตามไปจิกไปกัดคุณทุกๆที่ ตราบเท่าที่คุณยังมีอารมณ์และความรู้สึกร้อนหนาวอยู่ และใครๆหน้าไหนก็ไม่อาจจะเข้ามารับรู้และสับเปลี่ยนถ่ายทอดความรู้สึกนี้ออกไปจากตัวคุณได้ นอกจากตัวเราเองเท่านั้นที่จะต้องอดทนแก้มันให้ผ่านพ้นไปด้วยตัวของเราเองอย่างท้อๆแต่ก็ต้องทำ เพราะว่ามันเป็นปัญหาของเรา

มีใครหลายคนชอบบอกเอาไว้ว่าไม่เคยมีอะไรที่จะคงอยู่ไปได้ชั่วนิรันดร์ แต่รู้ไหมว่าคำพูดคำนั้นคนที่พูดมันออกไปคงจะกำลังลืมไปสักอย่างหนึ่งว่า บนโลกใบนี้ยังมีสิ่งมหัศจรรย์อย่างหนึ่งที่มันไม่เคยมีที่สิ้นสุด และมันก็ไม่เคยออกห่างเราไปได้เนิ่นนานและยาวไกลเลยสักที...สิ่งๆนี้ก็คือสิ่งที่ใครๆเค้าก็เรียกกันว่าปัญหาไง..ฉันเคยตั้งคำถามกับตัวเองหลายครั้งว่าปัญหาและความทุกข์มันจะไปสิ้นสุดกันตรงไหน แต่ก็หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เลยสักที เพราะเท่าที่ตัวเองได้มีชีวิตอยู่นี้ก็ยังไม่เคยเลยสักครั้งที่จะถอยห่างไปจากมันได้นานๆหรือว่าตลอดไป

หากตรงไหนสักแห่งบนโลกใบนี้จะพอยังมีผู้วิเศษคนใดอาศัยอยู่ ก็ขอให้พระเจ้าช่วยส่งเขามาทีได้ไหมช่วยมาสอนฉันให้ได้รู้ไปทีเถอะว่าปัญหามันต้องการอะไร มันศึกษาหลักสูตรทรมานคนมาจากสำนักไหนทำไมมันถึงเก่งกาจได้ใจขนาดนี้ และคนบนโลกใบนี้จะมีใครสักคนไหมที่จะเอาชนะปัญหาได้โดยที่ไม่ต้องสูญเสียกำลังใจและอะไรไปทั้งสิ้นขอได้ไหมใครสักคนช่วยมาตอบให้ฉันฟังสักครั้งได้ไหม ฉันจะได้หมดความสงสัยไปเสียที


ฉันไม่ได้ต้องการอยากมีชีวิตที่รุ่งเรืองสดหรือว่าอยากจะบินสูง ระฟ้าอยู่ตลอดไปเพียงแต่ฉันต้องการที่จะค้นหาตัวตนที่ดีกว่าเท่าที่เป็นอยู่และต้องการที่จะให้ตัวเองเชื่อมั่นว่าสิ่งที่ดีกว่ามันมีค่าและคุ้มค่าเมื่อเราได้ตั้งใจออกค้นหามันจนเจอ ..นี่แหละชีวิตของฉันที่วันๆก็เฝ้าแต่ละเมอให้เจอในสิ่งที่ฝัน.. และเมื่อตื่นขึ้นมามันก็ยังคงเป็นแค่สิ่งที่ฝันไว้และไม่นานมันก็หายไป...เฮ้อ..เศร้าต่อไป...แต่จะไม่ยอมหยุดฝัน..

...ถ้าความคิดเป็นส่วนหนึ่งของความรู้สึก ฉันก็จะเลือกคิดเลือกฝันถึงแต่เรื่องที่ฉันรู้สึกดี...ความฝันของฉันถึงมันจะเลือนรางและแผ่วเบาแต่มันก็มาจากความตั้งใจของหัวใจที่มั่นคง...

วันพุธที่ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2552

คู่ชีวิต

หากชีวิตต้องมีถ้อยคำว่ารัก และใครก็อยากรู้จัก
จะมีสักกี่คนที่โชคดี รักที่ใครเฝ้าคอยตามหา ถ้าเจอสักคนที่โชคชะตาบันดาลให้มาเป็นคู่กัน
และวันนี้ฉันมีเธอจับมือเคียงข้างกัน ถึงชั่วนิรันทร์ ไม่มีสักวันต้องแยกทาง
เธอใช่ไหมกำหนดไว้เป็นใครคนนั้น ที่วันนี้เราได้พบกันได้รักกัน
ช่างเป็นของขวัญที่แสนดี เธอได้ไหม อยากจะให้เป็นคู่ชีวิต อยากจะรักกันเนิ่นนานเรื่อยไป
โปรดอย่าพรากหัวใจให้เลิกรา
หนึ่งชีวิตอยากมีสักคนแค่นี้ จะเสียน้ำตากี่ที ก็พร้อมยินดีให้ได้มา รักต้องการได้เจอกับรัก
ต้องการสักคนไว้รับฝาก ชีวิตจวบวันที่สิ้นใจ และวันนี้ฉันมีเธอจับมือเคียงข้างกัน ถึงชั่วนิรันทร์
ไม่มีสักวันต้องแยกทาง เธอใช่ไหมกำหนดไว้เป็นใครคนนั้น ที่วันนี้เราได้พบกันได้รักกัน
ช่างเป็นของขวัญที่แสนดี เธอได้ไหม อยากจะให้เป็นคู่ชีวิต อยากจะรักกันเนิ่นนานเรื่อยไป
โปรดอย่าพรากหัวใจให้เลิกรา เธอใช่ไหมกำหนดไว้เป็นใครคนนั้น ที่วันนี้เราได้พบกันได้รักกัน ช่างเป็นของขวัญที่แสนดี
เธอได้ไหม อยากจะให้เป็นคู่ชีวิต อยากจะรักกันเนิ่นนานเรื่อยไป โปรดอย่าพรากหัวใจให้เลิกรา

วันพฤหัสบดีที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2552

กรวดน้ำให้คนที่ชั่วอย่างตั้งใจ

อดีตมันผ่านไปแล้ว แต่ฉันกลับยังรู้สึกเหมือนว่า ชีวิตฉันกำลังถูกหักหลังจากกาลเวลา
มีใครบางคนเคยบอกเอาไว้ว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย และซักวัน ความจริงจะต้องเปิดเผย
และเมื่อถึงตอนนี้เมื่อความจริงเผยตัวออกมา ฉันก็กำลังเจ็บปวดเพราะต้องมารับรู้เรื่องราวของความจริง
เจ็บปวดที่ต้องมาบอกกับตัวเองว่าต้องทำใจ เจ็บปวดที่ต้องมารับรู้ว่ามีบางคนตั้งใจให้ทุกสิ่งอย่างต้องออกมาเป็นอย่างนี้ ความฝันที่เคยมีบัดนี้หายลับไปกับน้ำตาที่มันไหลไป
และฉันก็จะไม่ปล่อยให้มันไหลย้อนกลับมาซ้ำเติมตัวฉัน
ให้ได้รับรู้อีกว่าตัวฉันนั้น ..โง่เง่า..แค่ไหน


ฉันพยายามบอกกับตัวเองว่าเรื่องร้ายๆเดี๋ยวไม่นานมันก็จะผ่านไป
แต่รู้บ้างไหมว่ามันไม่ง่ายเหมือนอย่างที่ใครๆชอบบอกเอาไว้ว่าให้หลับตาแล้วลืมมันไป
สิ่งที่ทำได้คือพยายามที่จะไม่ไปนึกถึงมันซึ่งมันก็ยากเย็น
เพราะในความเป็นจริงชีวิตคนทุกคนที่ประกอบไปด้วยเลือดเนื้อควบคุมด้วยระบบสมองและหัวใจ
ย่อมไม่อาจจะฝืนและต้านทานปฏิกิริยาธรรมชาติของความรู้สึกในจิตใจของตัวเองได้
ฉันไม่อาจให้สัญญากับตัวเองได้ว่าฉันจะรักษาหัวใจฉันให้หายเป็นปกติได้ทันที
แต่ฉันจะสัญญากับตัวเองว่า ฉันจะไม่มีวันให้พวกที่ทำให้ฉันต้องเสียใจ
ได้เห็นน้ำตาของฉัน..พวกเขาจะไม่มีวันได้สะใจที่ทำได้อย่างที่ใจคิด
...เก่งนะที่ทำให้คนอย่างฉันคนนี้เชื่อได้สนิทใจในความดี...
เก่งนะที่พยายามบอกว่าไม่มีทางเลือกใด เก่งนะที่หลอกกันได้ตลอดเวลาอันยาวนาน
เก่งนะที่ยังไม่รู้สึกเสียใจอะไร เก่งนะที่ยังเชิดหน้าชูตาได้อย่างสบาย
เก่งนะที่เกิดมาทำได้ถึงขนาดนี้..ขอให้มีความสุขและภาคภูมิในความเก่งที่มีมากับตัวอย่างตั้งใจ
...สุดท้ายขอให้เก่งอย่างนี้ได้ตลอดไป...โชคดีมีชัยขอให้ได้ทุกอย่างดังใจที่หวัง...


!!แต่พวกคุณจะรู้กันบ้างไหมว่าหากบนโลกใบกลมๆแห่งนี้ธรรมชาติยังไม่หยุดทำงานผิดพลาด จนทำให้ได้เกิดสร้างคนอย่างพวกคุณให้ได้เกิดขึ้นมาถึงแม้ว่าจะมีสักเพียงแค่หนึ่งคนในชั่วร้อยชาติพันปี ก็ยังถือได้ว่ามีมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ!!