ทุกวันนี้ฉันพยามเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างไรให้ปลอดภัยไม่เจ็บปวด
ฉันรู้ว่าทุกอย่างมันยากที่จะไว้ใจได้ ไม่ใช่แต่ตัวฉันเท่านั้น แต่เป็นทุกๆคนรอบๆตัวฉัน
....
มันเป็นเพราะ..ฉันกลัวหรือ??
....
หรือเป็นเพราะใครไม่เคยเข้าใจตัวฉันเลย...หรือเปลา??
ฉันยอมสูญเสียทางของฉัน
ฉันต้องเลือกปิดตายประตูของโลกใบนั้นเอาไว้
เพราะ..อะไร??..
หรือคุณอยากรู้เพื่ออะไร??
แล้ว..คุณรู้ไม๊ว่าฉันตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไรทั้งหมด
เพราะฉันไม่อยากให้มันทำลายทุกคนรอบๆตัวฉัน
และไม่ต้องการให้มันสร้างความเจ็บแค้นให้ฉันต้องไประบายกับใครๆ
....
....
คุณรู้ไม๊มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิดที่จะเข้าไปในโลกที่มันไม่เคยมีอะไรน่าอภิรมย์เลย
คุณรู้ไม๊ในโลกใบนั้นมันทำร้ายฉันทุกครั้งเมื่อมีใครสักคนหนึ่งอยากเห็นอยากเปิดออกดู
เมื่อมันเดินมาถึงจุดที่ฉันต้องเลือกไปฉันก็ต้องอดกลั้นมันไว้
ถึงวันนี้ฉันก็ยังไม่สามารถร้องไห้ได้
ทำไมฉันต้องหลบซ่อน
ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนแอของฉันเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น
เพราะอะไรคุณรู้ไม๊ ??
เพราะ...ฉันยังต้องต่อสู้อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไปไง..
ฉันยังต้องสู้กับการหลอกลวง จากรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คำปรอบใจ
ที่มันเกิดขึ้นอยู่เป็นประจำในชีวิตของฉัน
หลายครั้งฉันถอดใจ และบางครั้งก็อยากหายตัวไปไกลๆ
แต่..ทำไม่ได้
ไม่เป็นไรไม่มีใครผิดหรอก..ผิดที่ฉันเอง
ไม่เป็นไร
คุณมีสิทธิเสรีภาพที่จะเลือกคิดออกแบบให้ฉันเป็นอย่างไรก็ได้
เมื่อคุณเชื่อว่าความคิดนั้นถูกฉันก็จะเป็นคนผิดเอง
ฉันไม่มีอำนาจ ไม่มีบารมี และไม่น้อยใจที่ไม่มี
ฉันไม่มีสิทธิ์รังเกียจหรือปฏิเสธรากเหง่าของฉันตัวเอง
ฉันไม่มีสิทธิ์ไปบอกให้ใครต้องดีหรือเลวไปมากกว่านี้
ฉันเป็นทุกอย่างที่คุณคิด
ฉันเลือกได้แค่นี้ที่ฉันเป็น เท่าที่คุณเห็นและเข้าใจ
ฉันคือคนผิดจริงๆฉันผิดมาตั้งแต่เกิดแล้ว
ไม่เป็นไรหรอกฉันรับได้..และก็เป็นฝ่ายต้องรับได้ไปมาตลอด
ฉันเข้าใจ..ไม่เป็นไรหรอก..ไม่เป็นไรจริงๆ
ขอโทษทุกคน..สำหรับสิ่งที่ฉันเป็น...
...วัคซีน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น