เสียงในความทรงจำ

ชีวิตคือการเรียนรู้ เรียนรู้โดยการเฝ้าดู เรียนรู้โดยเงี่ยหูฟัง

ร่องรอยแห่งชีวิต ความทรงจำแห่งวันวาน

เหมันต์ที่เพิ่งผ่านไป

ใยต้องทำให้มันกลับกลายเป็นเพลงเศร้าหมอง

เราใช้ชีวิตผ่านไปเป็นห้วงเป็นตอน

ตอนนี้ที่ฉันต้องการ ตอนนั้นที่เป็นของคุณ

แล้วตอนต่อไปอยู่ที่ใคร

เมื่อคนหนึ่งปล่อยเสียงหัวเราะ อีกคนหนึ่งไม่สมดังใจ

แล้วอีกหลายล้านคนต้องหลั่งน้ำตาให้

ไร้ความจริงใจไร้มิตรข้างกัน

แค่อำนาจเท่านั้นทำทำนองชีวิตเปลี่ยนไป ลืมความเป็นไทย

ลืมไปว่าเคยรักกัน

ชีวิตไม่อาจดิ้นรน ยั้งยืนอยู่จนตราบนานเท่านาน

ฤดูกาลแห่งอัตตา ฉุดรั้งชีวิตให้โรยรา

ถ้อยคำแห่งริษยาดั่งเสียงนกเสียงกา ยังคงเชื่อฟังกันทำไม

เมื่อครั้งหนึ่งวันนั้น เราเคยฟังมันพลาดไป

มืดเหลือเกินยังจำกันได้ไหม สิ่งหนึ่งที่เพิ่งผ่านไป

ไม่อาจทอดมองผ่านไปได้เลย

ไม่อาจหวนกลับไปได้ยินเสียงนั้นเช่นเคย

ทั้งกลัวและเจ็บ..แสนปวดเหลือเกินใจเอ๋ย

มันเศร้าจนจะขาดใจ

ร่องรอยความเจ็บปวดครานั้น

จงจำกันไว้เถิดไทย อย่าปล่อยให้มันล่วงไป

เกิบความผิดไว้เป็นพลัง

เรายังอยากจะมีเรี่ยวแรงกำลังกันอยู่ไหม

ไว้ขับร้องเพลงชาติไทยและมีลมหายใจไม่เปลี่ยน

จงอย่าให้ความต้องการ ทำความเป็นชาติให้รางเลือนไป

เพียงสิ่งนี้ที่ค้างในใจ

ที่อยากย้ำเตือน

แค่เพียงเท่านี้จริงๆ ที่มาอ้อนวอน ตอนนี้ที่ต้องการ

จงปล่อยมันเถิดเสียงค้านในใจ ออกมาข้างกายมาเคียงข้างกัน

แล้วฉันจะขับกล่อมเธอด้วยบทกวี

เป็นทำนองชีวิตอันอ่อนโยนแสนหวาน ให้เธอได้ฟัง

ให้เธอได้อบอุ่นหัวใจ 

จงตื่นกันเถิดคนไทยอย่าทำให้บ้านต้องเป็นฝันร้าย

หากพรุ่งนี้เราเดินจากกัน คงเป็นฝันที่หนาวจนสั่นเรือนกาย

สิ่งที่ซ่อนแร้นสิ่งที่ชั่วร้ายคงเคลื่อนกายมาบดบัง

ทำนองชีวิตที่เหลืออยู่อย่าให้เป็น บทเพลงแห่งความสิ้นหวัง

จงรวมกันให้เป็นพลัง ผูกพันกันให้เป็นไท

จงรวมกันเถิดไทยให้เป็นไทดุจดังเดิม

                                                                               ...วัคซีน...