ฉันต้องทำอย่างไร บอกฉันได้ไม๊ว่าฉันต้องทำอะไร
กับสิ่งที่มันฝังรากลึกอยู่ในหัวใจของฉัน
บาดแผลพวกนั้นฉันจะรักษามันได้อย่างไร
มันฉุดรั้ง มันกำหนด มันกดดัน ให้ฉันจมดิ่ง..ลึกลงไป
ฉันหวาดกลัว ฉันหมดหวัง ฉันสับสน
“และนั่นคือเหตุผลที่ฉันยอมพ่ายแพ้”
พวกคุณบอก..มีอะไรบางอย่างอยู่ในตัวฉันและให้ฉันดึงมันออกมาใช้
แต่พวกคุณคงไม่เคยรู้..กับสิ่งที่ฉันเจ็บปวด
กับการเป็นคนที่ต้องคอยรับฟังอยู่เสมอ
ฉันไม่เป็นตัวเองเลย ฉันไม่รู้เลยว่าตัวตนจริงๆของฉันอยู่ตรงไหน
อะไรบางอย่างตรงนั้น...ตอนนี้ฉันกำลังควบคุมมันไม่ได้
...
"คนๆหนึ่งไม่ให้ฉันกลับไปเหมือนเดิม คนๆหนึ่งควบคุมฉันอยู่ไกลๆ"
...
แล้วตัวฉันล่ะ พวกคุณให้พื้นที่ฉันยืนอยู่ได้ตรงไหน??
ฉันติดอยู่กับอำนาจบุญคุณไม่รู้จบ
จนไม่อาจเดินกลับไปหาตัวตนจริงๆของฉันได้อีกครั้ง
มันไม่สามารถกลับไปเป็นได้เหมือนเดิม
และมันไม่สามารถหาทางไปเป็นแบบใหม่อะไรทั้งนั้น
ความกดดันครั้งนี้มันมีมากมายเหลือเกิน
มากเสียจนคนอย่างฉันจะทนรับมันได้ไหว
ความรู้สึกแบบนี้ มันไม่ปลอดภัยมันคุกคาม
มันไม่มีเสรีภาพ...พวกคุณเคยรับรู้กันบ้างไหม
...
...
...
ฉันอึดอัดเหลือเกิน ฉันไม่สบายใจ
อย่าผลักดันให้ฉันงุนงงกับโลกความจริงที่ถูกทั้งสองฝ่าย
แล้วจะให้คนอย่างฉันตอบสนองมันได้อย่างไร
มันต่อต้านจินตนาการฉัน มันกำหนดฉันลับๆมันทำลายตัวตนฉัน
มันสะท้อนตัวฉันออกมาบ้าๆตลอดเวลา
มันตามหลอกหลอน กัดกร่อน กลืนกินจิตวิญญาณฉัน
ฉันสับสนเหลือเกินฉันไม่สามารถเป็นอะไรใหม่ๆ
หรือหาทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก
...
...
ฉันไม่รู้..ไม่เคยรู้..หนทางข้างหน้ามันจะเป็นอย่างไร?
มีสองทางให้ฉันก้าวเดิน แต่สองขาฉันมันไม่กล้าก้าวไป
ฉันเจ็บปวดที่ต้องเป็นอยู่อย่างนี้ ขอได้โปรดอย่ากำหนดฉันอยู่อย่างนี้
ฉันไม่สามารถทำทุกอย่าง ได้ทุกทาง..ให้ถูกใจใครทุกคน
ฉันสับสนเหลือเกินว่าอะไร “คือความจริง”
ความจริงที่ทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้
ความจริงที่ทำให้ฉันหวาดหวั่นวุ่นวาย
ความจริงที่ควบคุมจากใครหลายๆคน
“ความจริงที่ไม่มีวันสิ้นสุดกันเสียที พอกันเสียสักทีเถิดความจริง”
...ฉันเบื่อเหลือเกินโว้ยยย!!!
...วัคซีน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น