~วันเกิดของฉัน~

9.พ.ย.วันเกิดของฉัน

วันนี้พระเจ้ามอบชื่อให้แก่ฉัน

วันนี้พระเจ้าให้ชีวิตเล็กๆของฉันได้ถูกจารึกลงบนดาวเคราะห์ดวงนี้ “ดาวโลก”

วันนี้แม่ของฉันทำให้หนึ่งชีวิตเกิด พร้อมกับหนึ่งชีวิตต้องสูญเสียความสมบูรณ์

เพื่อให้ความสมบูรณ์พร้อมแก่ ชีวิตเล็กๆที่ทำสุดชีวิตในฤดูหนาว

มันมีความกระตือรือร้น มีความเจ็บปวด

มีความทรมานแต่ก็เอาชนะได้อย่างชัดเจน

ฉันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดมาจากความโดดเด่น

ดังนั้นสิ่งเดียวที่ฉันจะทำ..ก็คือ..“การมีชีวิตที่ไม่สยบยอมต่อความตกต่ำ”

“ฉันเกิดมาพร้อมกับกลิ่นอายของฤดูหนาวใน 34 ขวบปี 34ฤดูกาลที่ล่วงผ่านมาแล้ว”

ชีวิตแรก...เริ่มละลายช้าๆ

เปรียบเสมือนว่า ความหนาวนั้นได้ชำระล้างจิตใจอันบริสุทธิ์ให้เลือนหายจนสิ้น

และปกคลุมด้วยหมอกควัน...ด้วยแสงอาทิตย์ที่ร้อนแรงในฤดูร้อน

เปรียบเสมือนว่าความสุขที่แท้จริงจะหลั่งไหลมาอยู่แค่ตรงนั้น ...แล้วก็หายไป...

….

….

ฉันเฝ้าคอย..คอยอยู่อย่างนั้น???..

คอยอยู่ในแต่ละวันที่แสนห่างไกล

ฉันเฝ้าอธิษฐาน ณ.ที่เดิมตรงนี้…

ในห้องที่ถูกฉายด้วยแสงของอาทิตย์ยามเย็นและยามเช้า

“พระจันทร์หมุนผ่านฉันไป 34 รอบ ฉันก็หมุนตามพระอาทิตย์ไปเท่านั้น”

...

ภายใต้ความงามนั้นมีความเศร้าซ่อนอยู่

ภายใต้ราตรีกาลอันเหน็บหนาวนั้นก็มีความลับซ่อนอยู่

…

“ความลับแห่งชีวิต”

แม้กี่ฤดูกาลจะเวียนผ่านไป

ฉันก็ไม่เคยล่วงรู้ความลับลึกของมันได้

…

บทเพลงแห่งชีวิต..บรรเลงไปตามท่วงท่าของชีวิต

ไม่มีผู้ใดรู้นามผู้รังสรรค์..มันบรรเลงไปตามทำนอง

ผ่านกฎของการเปลี่ยนแปลง

ผ่านกฎของฤดูกาล..ผ่านกฎของเวลา

...

“และ วันนี้ที่ 9.พ.ย. ก็เวียนมาบรรจบอีกแล้ว”

..ฉันอยากหยุดเวลาของชีวิตไว้..

ให้มีแค่เพียง..จินตนาการเท่านั้น

ให้มีเพียงแค่..ความฝัน

ให้มีแค่เพียง..จิตที่เป็นนิรันดรกาล

..เพื่อฉันจะได้เขียนเรื่องราวบทใหม่ลงไป..

สำหรับฉัน..ผู้ชื่นชอบอยู่กับจินตนาการ

สำหรับเธอ...ผู้เป็นเพียงอากาศธาตุที่แสนเลือนราง

“สำหรับความฝัน..ผู้เป็นนิรันดรกาลอันแสนห่างไกล”

…

ฉันจะเดินไปพร้อมกับโลก

ฉันจะเดินไปพร้อมกับความฝัน

ฉันจะเดินไปพร้อมกับสายลม

ฉันจะเดินไปพร้อมกับพระจันทร์

ฉันจะเดินไปพร้อมกับแสงพระอาทิตย์

ฉันจะเดินไปพร้อมกับเธอ “ผู้อยู่ในฝัน”

“ผู้เป็น..ดั่ง..อากาศธาตุในสายลม”

ฉันจะไม่ยอมแพ้ต่อสายฝน

ฉันจะไม่ยอมแพ้ต่อสายลม

ฉันจะไม่ยอมแพ้แม้แต่ลมหนาว

หรือแม้แต่ความอบอ้าวในฤดูร้อน

ฉันจะใช้ร่างกายที่แข็งแกร่ง จิตใจที่แข็งแรง

ฉันจะใช้ความกล้าหาญของฉันเขียนศิลปะชีวิตฉัน

เพื่อว่าสักวันฉันจะไปได้ถึงระดับวรรณกรรม

เพื่อว่าสักวันศิลปะของฉันจะถูกถ่ายทอดไปถึงคนที่เห็นเหมือนฉัน

เพื่อว่าสักวันชื่อของฉันจะได้ถูกจารึกลงในประวัติศาสตร์วรรณกรรม

และวันนั้นก็จะเป็นวันแห่งความรุ่งโรจน์สดใส

เป็นวันที่ฉันได้ลบคำที่เคยดูถูกเหยียดหยาม

จะเป็นทุกวันต่อไปที่มีแต่ความสงบสุข

ไม่มีความโลภไม่มีความโกรธ

ไม่มีแม้แต่ความเจ็บปวด รวดร้าว

ความโศกเศร้าหรือสิ้นหวัง

ชีวิตบนความสุขสงบเช่นนี้ นั่นคือสิ่งที่..คนอย่างฉัน..“อยากจะเป็น”

ฉันจะดื่มกินคำประณาม

ฉันจะระบายความเหงาให้เป็นบทกวี

ฉันจะรังสรรค์ความเศร้าที่มีให้ดูสวยสดงดงาม

งานเขียนที่ออกมาจากใจของฉัน..มันจะให้ความรู้สึก

เหมือนเวลารินรดไวน์ลงในแก้ว..แล้วดื่มกินมันจนสิ้น

คุณจะรู้สึกหลอมละลาย..อ่อนไหวไปกับมัน

คุณจะดื่มด่ำอยู่กับความมึนเมา “ที่คุณเต็มใจพร้อม”

…

“ฉันจะไม่ใช่นักประพัน”

ฉันจะเป็นคนที่ติดตามดื่มกินความรู้สึกเพื่อรังสรรค์

เพื่อรังสฤษฏ์ชีวิต..เพื่อความฝัน..เพื่องดงาม..เพื่อความเหงา

ฉันจะดื่มกินทุกอย่างจะไม่ยอมให้อาหารเหล่านั้นหลุดจากมือไป

...และวันนั้นแสงกระพริบวิบวาวจากดาวดวงหนึ่ง

ณ. เส้นรุ้งขอบฟ้ายามรุ่งสาง จะเปล่งประกาย...

ฉันจะทำให้ความเหงาเลือนหายไปจากตัวเธอ

ฉันจะทำให้ความเศร้าสร้อยเลือนหายไปจากตัวฉัน

ฉันจะทำให้ความมืดครึ้มของคืนวันเลือนหายไปจากท้องนภา

เธอและฉันจะได้ดื่มกิน กระดาษและตัวหนังสือ

เราจะยืนอยู่ด้วยกันบนพื้นที่...ทีปราศจากการดุด่า

ปราศจากการยกย่อง...ปราศจากผู้โดดเดี่ยว

และด้วยอำนาจล้ำลึกของความทรมาน..จะนำทางให้เรามาพบกัน

จะมีแต่เพียงจิตวิญญาณที่เงียบสงบ

จะมีแต่เพียงความเข้าใจ อันบริสุทธิ์

จะมีแต่เพียงจินตภาพที่ไร้เดียงสา

จะมีแต่เพียงความลึกซึ้งที่คำพูด..ไม่ใช่..ผู้บรรยาย

จะมีแต่เพียงความงดงามอ่อนไหว ที่ไม่เคยให้ถ้อยคำใดได้เข้าถึง

จะมีแต่เพียง...“ความรู้สึกที่แท้จริง”

“แค่เธออดทนรอฉัน แค่เธอรอได้”

เพราะความรู้สึกที่แท้จริงเราจำเป็นต้องเดินควบคู่ไปด้วยกัน

เพียงแค่นี้กาลเวลา ณ.ทิวา และ ราตรี..ก็จะเป็นเวลาแห่งความงดงาม...

                                                                                      ...วัคซีน...