~อิสระที่ไม่เคยได้ปีก~

ฉันเป็นศิลปินผู้โดดเดี่ยวผู้ได้นามว่าเรยา 
ผู้อาศัยอยู่บนประภาคารอันเหน็บหนาว

ผู้ประทังชีวิตอยู่ได้ด้วยความอร่อยของการดื่มกินกระดาษและตัวหนังสือ

ไม่ว่าจะเป็นความทุกข์ ความเหงา เศร้า ทรมาน มันก็ถูกแทนที่ด้วยบทกวี

ซึ่งเป็นคำที่คอยปลอบประโลมใจ
 ซึ่งเป็นความเข้าใจอันบริสุทธิ์
 ที่ไม่ใช่การพูดไปเรื่อยเปื่อย

ฉันกำลังเดินทางไปยังจักรวาลหนึ่ง
 ซึ่งเป็นโลกใหม่..ใบที่ไม่มีคนเกลียดขี้หน้ากัน

เป็นโลกที่ทุกคนมีหัวใจเต็มเปี่ยมด้วยความรัก และให้อภัย

ไม่ใช่โลก ที่ทุกหัวใจเป็นได้แค่เพียงถังขยะ
ที่คอยรองรับอารมณ์ของกันและกัน

ดั่งนั้นฉันจึงเอาแต่เฝ้าฝันถึงเรื่องราวที่ทำให้สงบ..อบอุ่น
แล้วก็เรื่องราวที่ทำให้ทุกคนมีความสุขใจ

... 

 แต่ความจริงทำให้ฉันรู้ว่า 
ไม่ว่าฉันจะสร้างเรื่องราวที่สวยงามขึ้นมามากมายแค่ไหน

นั่นมันก็เป็นแค่เรื่องอุปโลกน์
 เพราะว่าฉันเป็นคนสร้างมันขึ้นมาด้วยความหวังที่ไม่มีคนร่วมฝัน

ถึงแม้ว่าเรื่องราวที่สร้างขึ้นมาจะทำให้ทุกคนเคลิบเคลิ้มหลงใหล

เหมือนหมาที่คอยกระดิกหางให้ด้วยความรัก
แต่ไม่เข้าใจคำพูดกันเลยก็ตาม

... 

เมื่อทุกคนไม่เปิดใจยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พระเจ้าบรรจงสร้างขึ้นมาบนโลกนี้

โดยเฉพาะ ความเศร้า เหงา ผิดหวัง พ่ายแพ้ และความทุกข์ทรมาน

เมื่อบทเพลงแห่งซาตานทำให้สวรรค์โศกศัลย์คร่ำครวญเสียแล้ว

เสียงเพลงแห่งนางฟ้าจะสามารถทำให้สวรรค์เงียบงันได้อย่างไร

เมื่อพื้นที่ในใจมีแต่เมฆครึ้มที่มืดมน
 มันจะไม่สามารถเป็นสิ่งสวยงามได้อีกแล้ว

...

คุณไม่สามารถเอาชนะผู้คนมากมายได้
 "เมื่อคุณสยบยอมต่อสงครามในใจที่คุณได้พ่ายแพ้ไปแล้ว"

... 

มนุษย์ที่ติดอยู่บนโลกแห่งการยึดติด ไม่ยอมรับสภาวะผ่าเหล่าเปลี่ยนใหม่

ไม่เคยบีบสมองให้เล็กลงเพื่อเว้นพื้นที่ไว้ให้หัวใจได้เปลี่ยนแปลง

เป็นได้แค่เพียงเศษซากชีวิตที่อ่อนแอ 

เป็นแค่คนที่คอยเก็บเกี่ยวซากจากอดีต
มาสร้างปฏิมากรรมน้ำแข็งเพื่อรอวันละลาย

เป็นแค่คนที่วันๆเอาแต่นั่งหน้าโต๊ะในมือถือปากกาไว้คอยก่นด่าผู้อื่น

 ปลดปล่อยสันดานดิบ..ไปจนถึงหน้าสุดท้ายที่มีแต่แผ่นกระดาษอันว่างเปล่า

วาทกรรมอันโดดเด่น ที่หวังว่าจะสามารถเอาชนะปกปิดทุกสิ่งอย่างได้


"แต่เปล่าเลย"

...

สิ่งที่คุณทำได้... สิ่งที่คุณทำเป็น 
มันเป็นได้แค่..การทำให้คนๆหนึ่งจมปลักอยุ่กับความรู้สึกผิด

ทำให้ทุกคนในโลกจมอยู่กับอดีต
 ทำให้ทุกคนในโลกไม่มีวันลืมเรื่องราวเก่าๆได้เท่านั้นเอง

... 

เราบาดเจ็บเพราะการทรยศของความคิดทั้งหลาย
 เราฟกช้ำเพราะความคิดของเรา 

และด้วยบาดแผลเหล่านั้นที่ยังไม่เคยได้รับการรักษา

 ความเจ็บป่วยของเราจึงหนักหนา จนยาที่จะใช้รักษามันต้องล้ำเลิศที่สุด

 และตัวยาแห่งการประสานความรู้สึกนี้
ที่ผู้คนบนโลกแห่งพันธนาการของความคิดยังไม่มีวันเข้าใจ

 พวกเราไม่เคยเข้าใจ...ไม่เคยเลย กับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว สิ่งที่แพ้ไปแล้ว

พวกเราไม่เคยรู้เลยว่า การค้นหาความจริงในอดีต
 มันเป็นได้แค่การดมดอมซากศพที่ตัวตนได้ตายไปแล้ว

... 

เรากำลังยืนอยู่ในประตูแห่งความตาย

 ที่ความเป็นนายมองมาด้วยดวงตาอันมืดมนไร้ซึ่งความหวัง  

สิ่งเดียวที่เหลืออยู่มันก็แค่สิ่งเดียวที่เราทำได้
 ก็คือการกระโดดลงไปในเหวต่อหน้าหมาผู้ซื่อสัตย์

 แม้ว่ามันจะเป็นจุดสุดท้ายของจักรวาลเราก็ควรลงไปใช่ไหม??

                                                                                               ...วัคซีน...