~เสียงของหัวใจในคืนข้ามปี~

ในคืนวันอันสวยงามยามเดือนและตะวันกำลังเคลื่อนผ่านไปในหน้าปฎิทินของอีกปี ฉันเดินอยู่กลางเมืองซึ่งขับด้วยความศิวิไล ผู้คนมากมายนั่งยืนอยู่รวมกันซึ่งฉันไม่เคยรู้จักแต่ฉันฟังคำพูดที่ไร้เสียงของพวกเค้าซึ่งหัวใจฉันเข้าใจ

และมีใครบางคน...คนหนึ่ง...ซึ่งหัวใจฉันเห็นความคล้ายคลึงระหว่างฉันกับเธอ ฉันจึงรู้จักเธอ

แต่โอ้พรสวรรค์เจ้าเอย...ฉันกำลังเจ็บปวดทรมานกับการทารุณและกลั่นแกล้งด้วยพรของพระเจ้า

ในหัวใจของคนฉันมองเห็นแต่ความเจ้าเล่ห์รวนเร คลาคล่ำอยู่กลางอก

ในคำว่ารักของคน ฉันมองเห็นถ้อยคำและความรู้สึกถูกหล่อหลอมด้วยเหล็กและไฟปราถนาซึ่งตั้งอยู่เหนือแท่นบูชาของอารมณ์

ในความคิดของคนฉันมองเห็นแต่ซากอดีตที่ไม่มีจิตวิญญาณใดๆหลงเหลือไว้เพื่อได้บอกกล่าวให้เค้าล่วงรู้ความปราชัยของความไม่รู้

ในความเป็นฉัน มันคงดีถ้าจะมีอีกตัวตนหนึ่งมีโลกลับๆเอาไว้เพื่อจะได้ปลีกตัวลงมาเพื่อทำอะไรโดยไม่ต้องแคร์สายตาของใครคนนั้น ไม่มีใครคอยจ้องจับผิด

ในความเป็นสัตว์สังคม ฉันมองเห็นผู้คนประดับประดาตัวเอง ด้วยความรู้ วัตถุฟู่ฟ่าซึ่งเรียกว่าสิ่งมีค่า แต่ฉันมองไม่เห็นมิตรภาพอันแน่นแฟ้นซึ่งเรียกว่าสิ่งมีค่าของความเป็นคน

ในความเป็นเพื่อน ฉันมองไม่เห็นความจนและความมั่งมี ฉันมองไม่เห็นชนชั้น ฉันมองไม่เห็นความแบ่งแยกระหว่างบุรุษและสตรี

ในมิตรภาพ ฉันมองเห็นแต่ภราดรภาพ จินตภาพ และความเสมอภาคลอยเด่นอยู่กลางหัวใจ ของเธอกับฉันและของพวกเขาเหล่านั้นนั้น
ในปัญหาของคนฉันมองเห็นการเจรจามาแทนที่การเผชิญหน้า แต่ฉันมองไม่เห็นมิตรภาพมาแทนที่ความกลัว

ในความเป็นศาสนะสถาน ฉันมองเห็นผู้คนมากมายหลงไหลในรสพระธรรมเพราะไม่รู้จักวิธีรักษาตน

ในความเป็นศาสนิกชน ฉันมองเห็นผู้คนหลากหลายกราบไว้พระด้วยหัวใจที่ไร้มโนธรรม

ในความเป็นผู้นำฉันมองเห็นคนยกตนอยู่เหนือผู้อื่น ด้วยกริยาอันต่ำทราม แต่ไม่ยอมเปิดสมองรับความคิดไม่ยอมเปิดใจรับแสงแห่งปัญญาให้เข้าสู่ดวงตาของจิตวิญญาณ

ชีวิตคือศิลปะ ศิลปะคือความงาม ความคิดคืออดีต อดีตคือความสิ้นสูญ อาทิตย์ ส่องแสง กลางคืนเย็นค่ำ ฉันก็ยังไม่รู้ประสงค์ของพระเจ้าสำหรับบางสิ่งที่เป็นฉัน และสำหรับการรับรู้ถึงบางอย่างที่ฉันเป็น 

        ...วัคซีน...