~The beauty side of my fault~ 1

ช่วงเวลาแห่งความล้มเหลว5ปีที่ผ่านมาของขีวิต  ฉันใช้ขีวิตอยู่แต่ในบ้านใช้เวลาอยู่คนเดียวไม่พบปะผู้คนไม่ยอมพูดจากับใคร  จนทุกคนลงความเห็นว่าฉันเป็นบ้า เป็นโรคซึมเศร้า เป็นคนอกหักเป็นคนแปลกมีพิรุธ เป็นคนขายยา ติดยา หรืออะไรก็แล้วแต่ต่างๆนาๆในกระบวนการคิดของบุคคลอื่นซึ่งเป็นสิ่งที่เขาคิดออกมาได้ ฉันใข้เวลาอยู่ในบ้านหลังนั้นที่ผู้คนสงสัย ใช้เวลาอยู่กับการอ่านหนังสือเล่มเดิมซ้ำๆวนไปเวียนมา ทำสิ่งที่ไม่มีใครล่วงรู้เพราะมันอยู่ในความคิด  ฉันอุทิศเวลาที่เหลือเฟือทางกายภาพซึ่งเป็นเวลาอันไร้ค่าทางเศรษฐกิจของฉันให้กับการคิดเสียเกือบทั้งหมด

                มีบ้างบางเวลาที่ฉันปลีกตัวออกไปซุกซนอยู่ในโลกออนไลน์ ตามเว็ปไซด์ต่างๆหรืออะไรก็ตามที่ใข้เพียงแต่จินตนาการในการเข้าถึงชีวิตของฉันและชีวิตอื่นๆบนโลกไซเบอร์ใบนั้น สิ่งต่างๆเหล่านี้มักจะสั่งสมอารมณ์การอยู่คนเดียวของฉันให้ยิ่งเพิ่มพูลมากขึ้นทุกวัน แต่ในความเป็นจริงใครจะรู้ว่าอารมณ์ซึมเศร้าของฉันมิใช่ความบ้า แต่มันคือผลข้างเคียงของโรคต่อต้านสังคมมากกว่า เมื่อเกิดสภาวะผิดพลาดซ้ำๆกับชีวิตฉันจึงเลือกที่จะงดและหยุดการมีปฏิสัมพันธ์กับสังคมลงโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าความเหงา เศร้า อยากตายในบางครั้ง มันก็เกิดจากผลข้างเคียงแห่งอารมณ์ผิดหวังแทบทั้งนั้นเมื่อเวลาที่ชีวิตได้จ่มดิ่งอยู่ในอารมณ์โดดเดียวอย่างรุนแรง

            และแม้การลงโทษตัวเองอย่างเบ็ดเสร็จด้วยสภาวะกดดันตัวเองจะทำให้ฉันเป็นบุคคลที่ได้ชื่อทางสังคมว่า ป่วย บ้า หรืออะไรก็แล้วแต่ก็ไม่ได้ทำให้ตัวตนอันแท้จริงของฉันนั้นหายไป ถ้าเป็นคุณล่ะ คุณจะเลือกทำตัวเองให้ บ้า ป่วย หรือเหลวแหลกเพื่อสนับสนุนกลุ่มความคิดของบุคคลอื่นไหมล่ะ ชีวิตฉันก็ตลกขบขันมากแล้วตอนนี้ฉันจึงไม่เสพอารมร์นั้น  แน่นอนว่าแม้ฉันจะมีอารมณ์ตรงข้ามกับคนอื่นแต่ในความคิดของฉันก็ย่อมคิดว่าผู้ที่มองว่าฉันบ้าเค้าก็คงมีความป่วย และเค้าก็สนับสนุนจิตด้านที่ป่วยไข้ของตัวเองอย่างสุดกู่เช่นกัน ก็นั่นน่ะซินะก็ฉันคิดว่าทุกอย่างมักเกิดจากปัญญานึกคิดด้วยกันทั้งนั้น

            คุณรู้ไม๊ว่าบนโลกของเราตอนนี้มีตัวละครที่ป่วยด้านสมองและจิตใจหลากหลายระดับมาโลดแล่นและทำงานอยู่ คุณไม่อาจรู้เลยว่าตัวเองป่วยอยู่ในระดับใด และคุณก็มิอาจรู้เลยว่าความป่วยทางสมองและจิตใจมันจะต้องใช้กลุ่มยาตัวใดเข้ารักษา และทุกครั้งที่เกิดเหตุสลดขึ้นในสังคมนั้นก็คืออาการกำเริบสืบสานของเชื้อโรคความป่วยนั้นที่มันแฝงตัวอยู่แล้วก็หมุนเปลี่ยนสับเวียนกันมาปรากฎตัว J

            เอาล่ะที่นี้ในฐานะที่เรา คือคุณ และฉันเป็นผู้อยู่รอดในโลกแห่งความป่วยไข้บ้าๆและยังไม่ถูกสังคมจับได้ว่าบ้าหรือป่วยแค่ไหน เรามานั่งล้อมวงฟังนิทานเรื่องเศร้าๆจากชีวิตที่ถูกบ่มด้วยความขมขื่นซ้ำไปซ้ำมาเป็นล้านครั้งกันดีกว่า ฉันเป็นผู้หญิงหัวเดียวกระเทียมลีบจริงๆและดำรงชีวิตอยู่ด้วยความรู้ที่มีแบบจำกัดจำเขี่ยอยู่กับความฟุ้งเฟ้อแห่งความฝันทั้งที่แท้จริงแล้วแค่ว่าจะพาตัวเองไปให้รอดถึงวันพรุ่งนี้ได้อย่างไรก็ยังไม่รู้เลย ฉันมียีนต์แห่งความทะเยอทะยานแบบที่ว่าแม้ใช้โลกทั้งโลกมาห่อความฝันฉันไว้ก็ยังไม่พอเอาเสียเลยเป็นคนที่อาจพูดได้ว่าแม้ไม่มีปีกก็อยากจะบินน่าตลกจริงๆใช่ไม๊ แต่คุณอย่าเพิ่งตลกและดูถูกความฝันเลยนะ

เพราะฉันกำลังจะบอกคุณว่าเพราะความฝันทำให้ฉันประสบความสำเร็จในชีวิตหลายครั้งด้วยความฝันที่ฉันตั้งไว้แต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และทุกครั้งฉันก็เดินไปถึงเป้าหมายนั้นอย่างงงๆ รู้อีกทีโอ้นี่ฉันทำได้แล้วนี่ที่เคยฝันไว้แต่มันก็แค่ช่วงเวลาสั้นๆทุกครั้งที่ฉันได้มีโอกาสชื่นชมกับความสำเร็จเหมือนกับพระเจ้าทรงโปรยกลื่นอโรม่ามาประทินจิตใจให้รู้สึกผ่อนคลายแค่ชั่วครั้งชั่วคราว แล้วหลังจากนั้นก็สาบส่งให้ลงไปอยู่ในบ่อน้ำอำมหิตให้แหวกว่ายอยู่ในอารมณ์ทดท้อซึมเศร้าและบ่อน้ำอันนี้นี่เองเมื่อเวลาที่ฉันจมลงไปจนถึงก้นบึ้งมันจะได้ความรู้สึกเหน็บหนาวจนตัวชาอยู่ในสภาวะที่ไร้สมรรถาพทางปัญญาอย่างสิ้นเชิง คือการจำนนต่อความพ่ายแพ้ชีวิตโดยดุษฎีมิมีข้อกังขา

            แต่ฉันไม่ปล่อยให้ฝูงอวตารความท้อแท้ฝูงใหญ่มาตั้งรกรากอยู่ในจิตใจฉันได้ยาวนานหรอกนะ เพราะฉันเป็นคนเบื่อง่ายเมื่อฉันสนิทกับความเศร้าเมื่อเราเจอหน้ากันทุกวัน เมื่อมันนำพาจิตใจฉันไปบนทางที่งี่เง่าทุกขณะจิตฉันก็เริ่มวางแผนถอดถอนมันออกจากใจฉันทันที  ฉันรู้ว่าฉันต้องหาเพื่อนใหม่ ยังไงนะเหรอ โปรดติดตามตอนต่อไป J   

...วัคซีน...