ก่อนจะหาเพื่อนใหม่ก็ต้องเรียนรู้การผูกมิตรกับคนอื่น แต่ฉันไม่มีเพื่อนเลยสักคน นั่นก็เป็นเพราะผลกระทบจากความถังแตกของตัวเอง ความถังแตกส่งผลให้เกิดโรคทุกข์ทนที่ติดเชื้อมาจากความตกอับจนน่าอับอายโรคนี้นอกจากจะทำให้ฉันเป็นคนต่อต้านสังคมแล้วมันยังทำให้เพื่อนฝูงญาติมิตรรังเกียจขึ้นมาโดยฉับพลันด้วย คล้ายดังว่าฉันอาจเป็นตัวอันตรายวินาทีนี้ควรอยู่ห่างๆ ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าแท้จริงเค้ากลัวการติดต่อของโรคหรือเปล่าเพราะมันก็ไม่ใช่โรคที่ติดต่อกันได้ทางลมหายใจสักหน่อย หรือว่าเค้าอาจกลัวฉันจะติดต่อขอยืมเงินกันก็เป็นได้ ซึ่งมันก็เป็นธรรมดาของชีวิตที่โบราณเค้าบอกว่าทุกข์ซ้ำกรรมซัดนัยทางปรัชญาเรียกว่าการปรากฏซ้ำของความซวย ซึ่งก็คือเหตุการณ์จากสองสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมกัน In the same time เวลานี้นี่เองที่ความเจ็บใจเจ็บปวดเดินทางมาเยือนเกือบทุกลมหายใจ ใครจะรู้มาก่อนว่ามันจะจัดหนักเป็นมาราธอนเลยทีเดียว
ไม่เป็นไรถึงจะเจ็บปวดเราก็ควรจะมีชีวิตต่อมิใช่เหรอ “ฉันบอกกับตัวเอง” และแล้วก็หันหน้าเข้าหา.......ฮ่าๆๆไม่ใช่สัจธรรมหรอกโลกไซเบอร์อย่างเต็มตัวต่างหาก ฉันเริ่มเขียนและเกรียนเพื่อระบาย ตัวหนังสือกับตัวฉันสื่อสารถึงกันผ่านการถอนหายใจและมีสายใยแก้วความเร็วระดับปานกลางประมาณ3.0กิ๊กกะไบค์รองรับความอัตคัดอัดอั้น ฉันมีผู้สนับสนุนความเศร้าความน่าเบื่อด้วยนะ เมื่อฉันเข้าไปโลดแล่นอยู่ในเว็ปไซค์หนึ่งอยู่หลายสัปดาห์จากนั้นเราก็จะนัดพบกันทุกวันไม่นัดหมายเวลา ฉันเริ่มเขียนบล็อกระบายความเป็นตัวเอง เขียนสิ่งที่รู้สึก เขียนสิ่งที่เจอ เขียนเรื่องโง่ๆที่ทะเลาะกับคนในอวกาศ บ้าไปแล้ว
แต่คุณรู้ไม๊ในความบ้า ทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนไป ฉันเริ่มเจอผู้คนในโลกที่เสกขึ้นมาจากอากาศธาศ ฉันจึงเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองโดยไม่รอคำว่าโชคชะตาดีมาเคาะประตูหน้าบ้าน มีอย่างเดียวในโลกนี้ที่ฉันไม่ศรัทธาก็คือการรอ เพราะฉันคิดว่าการรอมันน่าจะเป็นกิจกรรมเฉพาะที่สงวนไว้ให้กับผู้ที่อยู่ในวาระสุดท้ายของชีวิตมากกว่า แต่สำหรับคนธรรมดาแล้วมันเป็นกิจกรรมที่โง่ที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้
ก็ไม่รู้สินะฉันคิดว่าคนทุกคนสามารถแสดงความรู้สึกและความสามารถได้เท่าแค่ที่เรามีอยู่ และฉันก็ไม่เรียกสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ด้วยมานะและความพยายาม ว่าเป็นเรื่องของ"โชคชะตา"หรอกเพราะถ้าหากฉันปล่อยให้ความกลัวของฉันกลายเป็นแสงแรกที่ลุกโชติช่วงซะแล้วล่ะก็ความสัมพันธ์ของฉันกับความกลัวก็จะยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นเท่านั้นและสุดท้ายมันก็คงครอบงำฉันไปตลอดกาล คุณคิดเหมือนกันหรือเปล่าว่าถ้าหากโชคดีหรือโชคร้ายบนโลกนี้ขึ้นอยู่กับโชคชะตา โชคชะตาเองก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้เช่นกัน ฉันไม่ปล่อยให้ความโชคร้ายมาตีตั๋วเดินทางเที่ยวเดียวอันไร้เที่ยวกลับแน่ เพราะฉันไม่อยากให้โชคดีของฉันถูกปิดตายลง
'แต่รถไฟขบวนสุดท้ายของเที่ยวนี้จะวิ่งไปไหนต่อไปล่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะ'
'แต่รถไฟขบวนสุดท้ายของเที่ยวนี้จะวิ่งไปไหนต่อไปล่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะ'
...วัคซีน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น