ความฝันที่หายไป

ได้แต่นอนมองดูความฝันของฉันที่กำลังล่องลอยจากไปอย่างช้าๆ

..ได้แต่นั่งตัดพ้อกับโชคชะตา..
ว่าทำไมถึงต้องซ้ำเติมกันซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างไม่คิดจะปราณี
เวลาที่ต้องติดอยู่ในห้วงเวลาของความผิดหวัง
ช่วงที่ชีวิตพลิกผันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวและเตรียมใจ...
ชีวิตทั้งชีวิตเหมือนติดกับดัก..ที่ไม่สามารถจะเคลื่อนไหว
ช่วยเหลืออะไรตัวเองไม่ได้..แม้แต่เสียงที่ตะโกนออกไปก็ยังไม่ดัง
..ทำดีที่สุดได้แค่นั่งภาวนา..

รอให้ใครสักคนผ่านเข้ามาแล้วช่วยตัดเชือกที่มันผูกติดขาฉันไว้
..แต่ที่สุดของความเลวร้ายก็คือ..

รอบๆตัว...ที่ฉันมองไปกลับกลายเป็นความว่างเปล่า..

..แล้วนี่ฉันจะต้องทำอย่างไรต่อไป...

..ได้แต่ถามดาว..

ท้องฟ้า..จะรู้บ้างหรือเปล่าตอนนี้ฉันเศร้าเหลือเกิน
ฉันพยายามหลอกตัวเองว่าฉันยังไหว
สั่งหัวใจให้ช่วยปลอบตัวเองว่าต้องเข้มแข็งเข้าไว้
แต่น้ำตาสิมันกลับไม่ยอมที่จะหยุดไหล...
และฉันก็คงต้องปล่อยให้มันไหลไป...

สุดท้าย..ฉันจะบอกกับตัวเอง..ให้คิดว่า..
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมา...มันคงเป็นเรื่องของชะตากรรม...