โลกนี้ยังมีฉันอยู่

ค่ำคืนที่ฟ้าไร้ดาว เหมือนเราที่ไม่เคยมีใคร
ท้องฟ้าจะเศร้าเหมือนอย่างเราไหม
ในคืนที่ดาวไม่มาใส่ใจเหมือนอย่างที่ใครๆไม่เคยแลเหลียวเรา
ลมแรงๆพัดมาพาให้เหน็บหนาวแต่ก็ยังไม่เท่าภายในใจที่มันหนาวเหน็บ
ความรู้สึกเจ็บร้องถามแต่ก็ต้องสะกดมันเอาไว้
สั่งเบาๆเข้าไปข้างใน
ใจเอยเธอต้องทนให้ไหวเห็นเข็มนาฬิกาไหมอีกไม่นานก็เช้าแล้ว
แต่เข็มนาฬิกาทำไมช่างใจร้ายยิ่งคอยนับเหมือนไม่อยากจะเคลื่อนไหว
หรือว่าเวลาจะเป็นใจให้คืนนี้อยู่ไปนานๆ
ทุกๆค่ำคืนฉันพร่ำภาวนาขอให้พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับวันใหม่
วันที่ไม่ทำให้เหงาใจวันที่มองฟ้าสดใสกว่าทุกๆวัน
แต่ฝันก็ไม่เคยเป็นจริงเพราะสิ่งที่เห็นมีเพียงความว่างเปล่า
ความเศร้าลำพังยังไม่ได้จางหาย
ความรู้สึกเช่นนี้จะมีใครรับรู้บ้างไหมว่ามันกัดกร่อนแทะเล็มดวงใจ
ทั้งเจ็บทั้งปวดร้าวใจยากเกินจะพรรณนา